Ostatnie dni Hiacynty

Podczas swego osiemnastodniowego pobytu w szpitalu, Hiacynta miała jeszcze kilka odwiedzin Matki Bożej, która podała datę i godzinę jej śmierci. Cztery dni przed wzięciem Hiacynty do nieba Matka Boża sprawiła, że wszystkie jej bóle zniknęły.

W przeddzień śmierci ktoś zapytał ją, czy chciałaby zobaczyć swoją matkę. Hiacynta odpowiedziała:

— „Moja rodzina pozostanie tylko krótki czas na ziemi i wkrótce spotkamy się w niebie... Matka Boża ukaże się znowu, lecz nie mnie. Ja bowiem umieram, zgodnie z Jej przepowiednią...” (por. De Marchi, s. 262).

Matka Boża zabrała Hiacyntę do nieba 20 lutego 1920 r. Hiacynta została pochowana na cmentarzu w Vila Nova de Ourem, a Franciszek na cmentarzu w Fatimie. W dniu 12 września 1935 doczesne szczątki Hiacynty zostały przeniesione do nowego grobowca, zbudowanego specjalnie dla niej i jej brata Franciszka na cmentarzu w Fatimie. Na płycie grobowca znajduje się ten prosty napis: „Tu spoczywają doczesne szczątki Franciszka i Hiacynty, którym objawiła się Matka Boża”.

Później, w 1951 i 1952 r., ich szczątki zostały przeniesione do bazyliki w Fatimie, gdzie znajdują się do dzisiaj.

Wstępne procesy kanoniczne do beatyfikacji dzieci z Fatimy rozpoczęły się oficjalnie w r. 1949. Dnia 13 maja 1989 roku Papież Jan Paweł II wydał dekret obwieszczający heroiczność cnót Franciszka i Hiacynty. Z kolei dnia 28 czerwca 1999 r. wydano dekret uznający autentyczność cudu koniecznego dla beatyfikacji. A w końcu dnia 13 maja 2000 r. Jego Świątobliwość Jan Paweł II pojechał osobiście do sanktuarium fatimskiego, gdzie w obecności ponad czterystu tysięcy wiernych uroczyście dokonał beatyfikacji Sług Bożych Franciszka i Hiacynty Marto, których święto będzie obchodzone corocznie „w miejscach i według norm prawa, w dniu 20 lutego” (Voz de Fatima, 13.06.2000 r.).