PRZEDMOWA

         Z wielkim zainteresowaniem, przyjemnością i pożytkiem osobistym przeczytałem hiszpańskie wydanie dzieła prof. Plinio Corrêa de Oliveira, które mi zadedykował z wyrazami wielkiego przywiązania i szacunku, za co jestem bardzo wdzięczny.

         „Rewolucja i Kontrrewolucja” stanowi mistrzowskie dzieło, którego nauki powinny być szeroko rozpowszechniane tak, aby przeniknęły sumienia nie tylko tych, którzy uważają się za prawdziwych katolików, lecz — powiedziałbym nawet więcej — wszystkich ludzi dobrej woli. Ci ostatni powinni nauczyć się z niego, że zbawienie można znaleźć jedynie w Jezusie Chrystusie i Jego Kościele; ci pierwsi powinni czuć się utwierdzeni i umocnieni w swej wierze oraz psychologicznie i duchowo uodpornieni na ten przebiegły proces, który wykorzystuje wielu z nich jako naiwnych głupców lub „towarzyszy podróży”.

         Analiza procesu rewolucyjnego zawarta w tej książce jest bardzo odkrywcza i robi ogromne wrażenie dzięki swojemu realizmowi i głębokiemu zrozumieniu historii, począwszy od dekadencji w końcu średniowiecza, poprzez poganizujący renesans i pseudo-reformację, dalej straszliwą Rewolucję Francuską, aż do ateistycznego komunizmu.

         Autor nie ogranicza się jedynie do zewnętrznej analizy historii. Ludzkie działania i reakcje, których ta analiza dotyczy, są również wyjaśniane w świetle psychologii człowieka, zarówno psychologii indywidualnej, jak i psychologii zbiorowości. Ostatecznie trzeba uznać, że istnieje ktoś, kto kieruje tą głęboką i systematyczną dechrystianizacją. Człowiek wprawdzie skłania się ku złu — pycha i zmysłowość — lecz gdyby nie było kogoś trzymającego lejce tych nieuporządkowanych tendencji i sprytnie je koordynującego, to najprawdopodobniej nie wywołałyby one tak stałego, sprawnego i systematycznego działania, które wytrwale kontynuowane korzysta nawet ze wzlotów i upadków wywołanych oporem i naturalną „reakcją” sił przeciwnych.

         Dzieło to przewiduje również, chociaż z wielką ostrożnością w swych prognozach i na sposób hipotetyczny, dalszą możliwą ewolucję działalności rewolucyjnej, a potem kontrrewolucyjnej.

         Zawiera ono wiele trafnych socjologicznych, politycznych, psychologicznych i perspektywicznych obserwacji, z których wiele zasługiwałoby na antologię. Wiele z nich uwypukla inteligentne taktyki, które sprzyjają Rewolucji oraz te, które mogłyby i powinny być stosowane w powszechnej strategii kontrrewolucyjnej.

         W sumie odważę się na stwierdzenie, że jest to prorocze dzieło w najlepszym znaczeniu tego słowa. Powinno być nauczane w kościelnych ośrodkach wyższego kształcenia, aby przynajmniej elity stały się w pełni świadome przygniatającej rzeczywistości, o której — jestem przekonany — nie mają jasnego pojęcia. Przyczyniłoby się to, między innymi, do ujawnienia i zdemaskowania użytecznych głupców i „towarzyszy podróży”, wśród których można znaleźć osobistości kościelne, które działają na sposób samobójczy grając według reguł wroga. W takim wypadku ta grupa głupców będących sprzymierzeńcami Rewolucji, zniknęłaby w znacznym stopniu.

         Druga część tej książki doskonale wyjaśnia naturę Kontrrewolucji oraz odważne i „ofensywne” taktyki, które kontrrewolucjoniści muszą stosować, jednocześnie zawsze unikając ekscesów oraz niewłaściwych i nieroztropnych postaw.

         Wobec takich sytuacji, nasuwają się wątpliwości, czy Kościół posiada prawdziwą „strategię”, tak jak Rewolucja. Można znaleźć wiele elementów, działań i instytucji „taktycznych”, ale wydają się one działać w izolacji bez zrozumienia całości. Pojęcie Kontrrewolucji i uświadomienie sobie, że Kontrrewolucja jest działaniem, mogłoby scalić i zwiększyć poczucie współpracy w Kościele.

         Pragnę pogratulować ruchowi TFP, że ma założyciela pokroju prof. Plinio. Przewiduję szeroki rozwój i przyszłość pełną kontrrewolucyjnych sukcesów dla TFP, czego pragnę z całej duszy.

         Kończę stwierdzając, że duch, w jakim jest napisane to dzieło, robi na mnie ogromne wrażenie: jest to duch głęboko chrześcijański, przepełniony żarliwą miłością do Kościoła. Książka ta jest autentycznym wytworem chrześcijańskiej mądrości. Wzruszające jest odkryć w człowieku świeckim tak serdeczne nabożeństwo dla Matki Jezusa i naszej: Niepewni, jak wszyscy, jutra, wznosimy w postawie modlitewnej nasze oczy do wzniosłego tronu Maryi, Królowej Wszechświata . . . Błagamy więc, aby Najświętsza Dziewica przyjęła ten synowski hołd, dar miłości i wyraz absolutnej ufności w jej triumf.”

O. Anastasio Gutierrez, CMF

Rzym, 8 września 1993

Święto Narodzenia Matki Boskiej

OJCIEC ANASTASIO GUTIERREZ, CFM. jest jednym z najsławniejszych kanonistów Kościoła Katolickiego.

Urodzony w Buenos Aires w Argentynie w r. 1911, O. Gutierrez jest obywatelem hiszpańskim, zamieszkałym w Rzymie od 50 lat.

W Rzymie uzyskał doktorat z Prawa Kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Później wykładał na uniwersyteckim Wydziale Prawa Kanonicznego, gdzie został dziekanem.

O.Gutierrez służył jako „peritus” podczas Soboru Watykańskiego II i był przez wiele lat asystentem kardynała Larraona w Kongregacji dla Zakonów. Jest on również założycielem Institutum Juridicum Claretianum w Rzymie.

Uczestniczył w pracach Komisji, której zlecono opracowanie nowego kodeksu Prawa Kanonicznego, a obecnie jest konsultantem w następujących dykasteriach watykańskich: Kongregacja dla Kościołów Wschodnich, Kongregacja dla Kleru, Kongregacja dla Instytutów Uświęcenia Życia i Towarzystw Życia Apostolskiego. Jest również konsultantem w Pontyfikalnej Radzie do Interpretacji Tekstów Ustawodawczych, najwyższym organie kościelnym dla spraw kanonicznych.

Niedawno O. Gutierrez został postulatorem w procesie kanonizacyjnym Królowej Izabeli Kastylijskiej.