C. Sakralny charakter cywilizacji katolickiej

         Z powyższego wynika implicite, że taki porządek rzeczy jest sakralny od podstaw i pociąga za sobą uznanie całej władzy Kościoła, a szczególnie tej należącej do Papieża: bezpośredniej władzy nad rzeczami duchowymi i pośredniej władzy nad rzeczami doczesnymi, gdy dotyczą one zbawienia dusz.

         Rzeczywiście, celem społeczeństwa i państwa jest cnotliwe życie we wspólnocie. Otóż cnoty, do których praktykowania jest wezwany człowiek, są cnotami chrześcijańskimi, a pierwszą z nich jest miłość Boga. Społeczeństwo i państwo mają więc cel sakralny. ²¹

         Niewątpliwie to Kościół jest tym, który posiada właściwe środki, aby przyczyniać się do zbawienia dusz, lecz społeczeństwo i państwo posiadają środki pomocnicze do osiągnięcia tego samego celu, tj. środki, które poruszane przez wyższy czynnik wywołują przewyższający je skutek.