A. Niepokalane poczęcie jednostki

         W swej liberalnej i indywidualistycznej fazie Rewolucja nauczała, że człowiek jest obdarzony nieomylnym rozumem, silną wolą i namiętnościami pozbawionymi nieuporządkowania. Stąd koncepcja ludzkiego porządku, w którym jednostka — uważana za istotę doskonałą — była wszystkim, a państwo niczym, albo prawie niczym i złem koniecznym ... chyba tymczasowo koniecznym. Był to okres, kiedy myślano, że niewiedza była jedyną przyczyną błędów i zbrodni, że sposobem na zamknięcie więzień było otwieranie szkół. Niepokalane poczęcie jednostki było podstawowym dogmatem tych złudzeń.

         Wielką bronią liberała przeciw potencjalnemu uciskowi ze strony państwa i tworzeniu klik, które mogłyby go odsunąć od kierowania sprawami publicznymi, była wolność polityczna i powszechne głosowanie.