2. Co poprawić

         Jednakże, na mocy prawa historii, według którego niezmienność nie istnieje wśród rzeczy doczesnych, porządek zrodzony z Kontrrewolucji musi posiadać swoją własną charakterystykę, która odróżni go od porządku, jaki istniał przed Rewolucją. Oczywiście, to stwierdzenie nie odnosi się do pryncypiów, ale do przypadłości. Te przypadłości mają jednak takie znaczenie, że zasługują na to, aby o nich wspomnieć.

         Ponieważ niemożliwe jest, abyśmy się zagłębili w tej materii, zaznaczymy jedynie w ogólnym zarysie, że kiedy organizmowi przytrafi się złamanie lub skaleczenie, to miejsce zrastania lub gojenia ujawnia gotowość do szczególnej ochrony. Jest to miłościwa opieka Opatrzności działająca poprzez przyczyny wtórne przeciwko ewentualności nowego wypadku. Można to zaobserwować w przypadku złamanych kości, których zrastanie tworzy wzmocnienie w samym miejscu złamania, albo w przypadku zabliźniania się ran. Jest to materialna podobizna analogicznego faktu, który ma miejsce w porządku duchowym. Z reguły grzesznik, który rzeczywiście się poprawia, ma o wiele większy wstręt do popełnienia grzechu, niż miał w najlepszych latach przed swoim upadkiem. Taka jest historia pokutujących świętych. Tak również Kościół, po każdym ciężkim doświadczeniu, powstaje szczególnie uzbrojony przeciwko złu, które usiłowało go powalić. Typowym przykładem tego jest kontrreformacja.

         Na mocy tego prawa, porządek zrodzony z Kontrrewolucji będzie musiał lśnić jeszcze bardziej niż ten z czasów średniowiecza w trzech zasadniczych punktach, w których ten ostatni został naruszony przez Rewolucję:

· Głębokie poszanowanie praw Kościoła i papiestwa oraz sakralizacja w maksymalnie możliwym stopniu wartości życia doczesnego, wszystko to w opozycji do laicyzmu, interkonfesjonalizmu, ateizmu i panteizmu, jak również ich następstw.

· Duch hierarchii cechujący wszystkie aspekty społeczeństwa i państwa, kultury i życia, w przeciwieństwie do egalitarnej metafizyki Rewolucji.

· Gorliwość w wykrywaniu i zwalczaniu zła w jego zarodkowych lub utajonych formach, w gromieniu go poprzez potępianie i nadawanie mu piętna hańby oraz w karaniu go z niezłomną stanowczością we wszelkich jego przejawach, a szczególnie tych, które sprzeciwiają się ortodoksji i czystości obyczajów, w przeciwieństwie do liberalnej metafizyki Rewolucji oraz jej dążenia do swobodnego panowania zła i jego ochrony.