B. Tlący się knot

         Rewolucja atakuje cywilizację chrześcijańską podobnie jak pewne drzewo z lasów brazylijskich, figowiec dusiciel (urostigma olearia), które, oplatając dookoła pień innego drzewa, całkowicie je pokrywa i zabija. W swoich „umiarkowanych” nurtach o małej prędkości, Rewolucja zbliżyła się do chrześcijańskiej cywilizacji, aby ją opleść i zabić. Znajdujemy się w okresie, w którym to dziwne zjawisko zniszczenia jest nadal niekompletne. Innymi słowy, znajdujemy się w hybrydowej sytuacji, gdzie to, co moglibyśmy nazwać szczątkami cywilizacji chrześcijańskiej z dodatkiem aromatu i odległego działania wielu nie tak dawno zniesionych tradycji, lecz jeszcze jakoś żywych w pamięci ludzkiej, współistnieje z wieloma rewolucyjnymi instytucjami i obyczajami.

W obliczu walki pomiędzy wspaniałą chrześcijańską tradycją, która nadal tętni życiem, a rewolucyjnym działaniem inspirowanym przez manię nowości, do której ustosunkowywał się Leon XIII w pierwszych słowach encykliki Rerum Novarum, jest rzeczą naturalną, aby prawdziwy kontrrewolucjonista był urodzonym obrońcą skarbu dobrych tradycji, gdyż są to wartości chrześcijańskiej przeszłości, które jeszcze istnieją i muszą być ocalone. W tym sensie kontrrewolucjonista działa jak Pan Jezus, który nie przyszedł zgasić tlącego się knota, ani złamać zgniecionej trzciny. ⁴² Zatem musi on z miłością starać się ocalić wszystkie te chrześcijańskie tradycje. Działalność kontrrewolucyjna jest w istocie działalnością tradycjonalistyczną.