3. W odniesieniu do rewolucjonisty

A. Inicjatywa kontrrewolucyjna

         Wobec Rewolucji i Kontrrewolucji nie ma osób neutralnych. Mogą one rzeczywiście nie być bojownikami, lecz ich wola lub chęci znajdują się w jednym z tych dwóch obozów, świadomie, czy też nie. Zatem przez rewolucjonistów rozumiemy nie tylko całkowitych i zdeklarowanych zwolenników Rewolucji, ale również „pół-kontrrewolucjonistów”.

         Rewolucja posunęła się naprzód, jak widzieliśmy, dzięki ukrywaniu całości swojego oblicza, swojego prawdziwego ducha i swoich ostatecznych celów.

Najlepszym sposobem, aby ją zbijać wśród rewolucjonistów, jest ukazanie jej w całości, czy to jej ducha i głównych liniijej działania, czy też pozornie niewinnych i nieznacznych przejawów lub posunięć. Zerwać jej w ten sposób zasłonę, to zadać jej najcięższy cios.

         Z tego powodu wysiłek kontrrewolucyjny musi być poświęcony realizacji tego zadania z największym zaangażowaniem.

Po drugie, oczywiście, inne środki dobrze prowadzonej dialektyki są niezbędne dla sukcesu działań kontrrewolucyjnych.

Istnieją pewne możliwości współpracy z „pół-kontrrewolucjonistą”, jak również i z rewolucjonistą, którzy mają kontrrewolucyjne „skrzepy”. Ta współpraca stwarza szczególny problem: do jakiego stopnia jest ona roztropna? Naszym zdaniem, walka przeciw Rewolucji może być rozwijana właściwie tylko poprzez jednoczenie osób, które są radykalnie i całkowicie wolne od wirusa Rewolucji. Jest rzeczą zrozumiałą, że grupy kontrrewolucyjne mogą współpracować z wyżej wymienionymi osobami w pewnych konkretnych celach. Jednak dopuszczanie do pełnej i stałej współpracy z ludźmi skażonymi jakimkolwiek wpływem Rewolucji jest rażącą nieostrożnością i przyczyną chyba większości kontrrewolucyjnych porażek.