B. Nic nie ukrywać

         Zatem w tej wędrówce od błędu do prawdy dusza nie napotyka na krętackie przemilczenia Rewolucji, ani na jej oszukańcze metamorfozy. Nic nie powinno być przed nią skrywane. Prawda i dobro są w całości wykładane jej przez Kościół. Postęp w dobru nie jest osiągany przez systematyczne ukrywanie przed ludźmi ostatecznego celu ich formacji, lecz przez ukazywanie go i czynienie zawsze bardziej pożądanym.

         Kontrrewolucja nie może więc ukrywać swojego oblicza. Musi ona przyjąć najmądrzejsze zasady ustanowione przez św. Piusa X jako kodeks postępowania prawdziwego apostoła: „Nie jest ani uczciwe, ani godne ukrywanie katolickiego statusu, maskując go dwuznacznym sztandarem, jakby ten status był wadliwym lub przemycanym towarem.” ⁵¹ Katolicy nie powinni „ukrywać najważniejszych zasad Ewangelii z powodu lęku przed byciem, być może, mniej poważanym albo nawet całkowicie opuszczonym.” ⁵² Do tych słów Ojciec Święty dodał z rozwagą:

         Niewątpliwie roztropnym będzie, przy wyjawianiu prawdy, zastosowanie pewnego kompromisu, gdy trzeba będzie oświecić ludzi nastawionych wrogo do naszych instytucji i zupełnie oddalonych od Boga. Jeżeli trzeba naciąć ranę — jak mówi św. Grzegorz — należy ją najpierw delikatnie dotknąć ręką. Wprowadzenie tego jednak jako stałej i powszechnej reguły kojarzyłoby się z przyziemną ostrożnością. Wydawałoby się przy tym, że nie liczy się na łaskę Bożą, która nie tylko jest udzielana kapłanom, ale wszystkim wiernym Chrystusa, aby nasze czyny i słowa mogły poruszyć dusze tych ludzi. ⁵³