A. IV Rewolucja a pozanaturalność

„Omnes dii gentium daemonia” („wszyscy bogowie pogańscy to czarci”), ⁹⁶ mówi Pismo Święte. Do jakiego stopnia katolik może dostrzec w tej strukturalistycznej perspektywie, gdzie magia jest prezentowana jako forma poznania, oszukańcze błyski, pieśni ponure i zarazem wabiące, kojące i szaleńcze, bezbożne i fetyszystyczne, którymi z dna otchłani, gdzie przebywa na wieki, książę ciemności przyciąga tych, co odrzucili Jezusa Chrystusa i Jego Kościół?

Oto kwestia, którą teologowie mogą i powinni dyskutować. Mamy na myśli prawdziwych teologów, tj. tych niewielu, którzy nadal wierzą w istnienie diabła i piekła, a szczególnie tych nielicznych spośród nich, którzy mają odwagę stawić czoła drwinom oraz prześladowaniom mediów i zabrać głos.