D. Komunizm

         Niektóre sekty wyrosłe z protestantyzmu przeniosły swoje dążenia religijne bezpośrednio w sferę polityczną, przygotowując w ten sposób drogę dla ducha republikańskiego. W XVII w. św. Franciszek Salezy ostrzegał księcia Savoy przed tendencjami republikańskimi. ⁴ Inne sekty poszły jeszcze dalej przyjmując zasady, które jeżeli nie były komunistyczne w pełnym znaczeniu tego słowa, to były przynajmniej prekomunistyczne.

         Z Rewolucji Francuskiej wyszedł komunistyczny ruch Babeufa. Potem z coraz bardziej żywotnego ducha Rewolucji wyrosły XIX-wieczne szkoły komunizmu utopijnego i tzw. komunizm naukowy Marksa.

         I cóż mogłoby być bardziej logicznego? Normalnym owocem deizmu jest ateizm. Zmysłowość zbuntowana przeciw kruchym przeszkodom wobec rozwodu dąży sama z siebie do wolnej miłości. Pycha, wróg wszelkiej wyższości, atakuje ostatnią nierówność, tj. nierówność majątku. Pijany marzeniami o republice powszechnej, o obaleniu wszelkiej kościelnej lub cywilnej władzy, o zniesieniu jakiegokolwiek Kościoła i samego państwa po przejściowej dyktaturze robotników, proces rewolucyjny prowadzi nas ku XX-wiecznemu neobarbarzyństwu, swojemu ostatecznemu i skrajnemu wytworowi.