C. Surowość protestancka

         Inny zarzut wobec naszej pracy mógłby wyniknąć z faktu, że pewne sekty protestanckie są surowe, aż do granic przesady. Jak zatem można wyjaśnić cały protestantyzm jako wybuch żądzy używania życia?

         Nawet tutaj zarzut nie jest trudny do rozwiązania. Kiedy Rewolucja przeniknęła do pewnych środowisk, napotkała na wielkie umiłowanie surowości. Ukształtował się „skrzep”. Chociaż Rewolucja odniosła pełny sukces w dziedzinie pychy, to nie osiągnęła takich samych wyników w sferze zmysłowości. W takich środowiskach używa się życia poprzez dyskretne rozkosze pychy, a nie grubiańskie przyjemności ciała. Może to być nawet taka surowość, zachęcona rozbudzoną pychą, że będzie reagować w sposób przesadny przeciw zmysłowości. Ale ta reakcja, jakkolwiek uparta, jest bezpłodna. Prędzej czy później przez pozbawienie wsparcia lub przemoc zostanie zniszczona przez Rewolucję. Podmuch życia, który odnowi ziemię, nie wyjdzie ze sztywnego, zimnego i zmumifikowanego purytanizmu.