A. Pycha a egalitaryzm

         Osoba pyszna podporządkowana władzy kogoś innego, nienawidzi najpierw tego konkretnego jarzma, jakie ją obciąża.

         W drugim etapie człowiek pyszny nienawidzi wszelkiej władzy i wszelkiego jarzma, a nawet więcej, samej władzy ujętej abstrakcyjnie.

         Ponieważ nienawidzi on wszelkiej władzy, nienawidzi również jakiejkolwiek wyższości. A w tym wszystkim tkwi prawdziwa nienawiść do Boga. ²⁶

         Ta nienawiść do wszelkiej nierówności posunęła się tak daleko, że pobudzane nią wysoko postawione osoby ryzykują, a nawet tracą, swoje stanowiska, aby tylko uniknąć uznania  czyjejś wyższości.

         A nawet więcej. U szczytu zjadliwości pycha mogłaby prowadzić kogoś do walki na rzecz anarchii i odrzucenia najwyższej władzy, gdyby mu ją zaoferowano. Dzieje się tak, ponieważ zwyczajne istnienie władzy potwierdza implicite samą zasadę władzy, której każdy człowiek jako taki — również pyszny — może być poddany.

Pycha więc może prowadzić do najbardziej radykalnego i kompletnego egalitaryzmu.

         Istnieją rozmaite aspekty tego radykalnego i metafizycznego egalitaryzmu:

         a. Równość pomiędzy człowiekiem a Bogiem. Panteizm, immanentyzm i wszelkie ezoteryczne formy religii zmierzają do umieszczenia Boga i człowieka na tym samym poziomie oraz celowo dążą do wyposażenia tego ostatniego w atrybuty boskie. Ateista jest egalitarystą, który w celu uniknięcia absurdalności stwierdzenia, że człowiek jest Bogiem, popada w inny absurd głosząc, że Bóg nie istnieje. Laicyzm jest formą ateizmu, a więc egalitaryzmu. Twierdzi on, że niemożliwe jest być pewnym istnienia Boga i w konsekwencji człowiek powinien zachowywać się w świecie doczesnym tak, jak gdyby Bóg nie istniał. Innymi słowy, powinien zachowywać się jak osoba, która zdetronizowała Boga.

         b. Równość w sferze kościelnej: zniesienie kapłaństwa obdarzonego władzą wyświęcania, nauczania i rządzenia, albo przynajmniej kapłaństwa ze stopniami hierarchicznymi.

         c. Równość pomiędzy różnymi religiami. Wszelka dyskryminacja religijna jest odrażająca, ponieważ narusza fundamentalną równość ludzi. Zatem różne religie muszą być traktowane ściśle na równi. Twierdzenie, że tylko jedna religia jest prawdziwa, wyłączając pozostałe, jest potwierdzeniem wyższości, jest sprzeczne z ewangeliczną łagodnością oraz jest niestosowne, gdyż zamyka jej dostęp do serc ludzi.

         d. Równość w sferze politycznej: eliminacja lub przynajmniej zmniejszenie nierówności pomiędzy rządzącymi a rządzonymi. Władza pochodzi nie od Boga, ale od mas, które rządzą, a rząd musi się im podporządkować. Monarchia i arystokracja mają być wyjęte spod prawa jako ustroje z samej swej istoty złe, ze względu na swoją antyegalitarność. Tylko demokracja jest prawowita, sprawiedliwa i ewangeliczna. ²⁷

         e. Równość w strukturze społeczeństwa: zniesienie warstw, szczególnie tych, które utrwalają się na drodze dziedziczenia. Usunięcie wszystkich arystokratycznych wpływów na kierowanie społeczeństwem oraz na ogólny poziom kultury i obyczajów. Ta naturalna hierarchia ukonstytuowana przez wyższość pracy umysłowej nad fizyczną zniknie przez przezwyciężenie różnicy między nimi.

         f. Zniesienie struktur pośrednich pomiędzy jednostką a państwem, jak również przywilejów właściwych każdej strukturze społecznej. Bardziej od absolutyzmu królów Rewolucja nienawidzi struktur pośrednich i średniowiecznej monarchii organicznej. Dzieje się tak, ponieważ absolutyzm królewski dąży do sprowadzenia wszystkich poddanych, nawet tych z najwyższych klas, na poziom wzajemnej równości, do sytuacji zwiastującej anihilację jednostki i anonimowość, które osiągnęły swoje apogeum w wielkich skupiskach miejskich społeczeństw socjalistycznych. Wśród pośrednich grup, które mają być zniesione, rodzina zajmuje pierwsze miejsce. Zanim uda się ją usunąć, Rewolucja próbuje obniżyć jej pozycję, okaleczyć ją i upodlić  na wszelkie sposoby.

         g. Równość ekonomiczna. Nikt nie posiada niczego, wszystko należy do zbiorowości. Własność prywatna jest zniesiona wraz z prawem każdej osoby do wszystkich owoców swojej pracy i wyboru zawodu.

         h. Równość w zewnętrznych aspektach egzystencji. Urozmaicenie łatwo prowadzi do nierówności statusu społecznego. Zatem rozmaitość ubiorów, mieszkań, mebli, zwyczajów itd. jest redukowana, jak tylko to jest możliwe.

         i. Równość dusz. Propaganda jak gdyby ujednolica wszystkie dusze, odbierając im cechy szczególne i prawie pozbawiając je własnego życia. Nawet różnice psychiki i postaw pomiędzy płciami zmierzają do zmniejszania się na ile tylko to jest możliwe. Z tego powodu zanika naród, który  ze swej istoty jest wielką rodziną odmiennych, lecz harmonijnych dusz zjednoczonych przez to, co jest im wspólne, a pojawiają się masy ze swoją wielką, pustą, zbiorową i zniewoloną duszą. ²⁸

         j. Równość we wszystkich relacjach społecznych: pomiędzy dorosłymi a młodzieżą, pracodawcami a pracownikami, nauczycielami a uczniami, mężem a żoną, rodzicami a dziećmi, itd.

         k. Równość w porządku międzynarodowym. Państwo jest ustanawiane przez niepodległy naród sprawujący pełną władzę nad jakimś terytorium. Suwerenność jest zatem w prawie publicznym podobizną własności. Skoro przyjmiemy pojęcie narodu, którego cechy charakterystyczne wyróżniają go od innych narodów, oraz pojęcie suwerenności, to z konieczności znajdziemy się wobec nierówności: zdolności, cnoty, liczebności, itd. Gdy przyjmiemy pojęcie terytorium, to mamy nierówność ilościową i jakościową pomiędzy rozmaitymi obszarami. Oto dlaczego Rewolucja, która jest z założenia egalitarna, marzy o stopieniu wszystkich ras, narodów i państw w jedną rasę, naród i państwo. ²⁹

         l. Równość pomiędzy różnymi częściami kraju. Z tego samego powodu i przez analogiczny mechanizm Rewolucja dąży do usunięcia w dzisiejszych ojczyznach wszelkich zdrowych regionalizmów politycznych, kulturowych, itd.

         m. Egalitaryzm a nienawiść do Boga. Św. Tomasz z Akwinu naucza³⁰, że zróżnicowanie stworzeń i ich hierarchiczna gradacja są dobre same w sobie, gdyż w ten sposób doskonałości Stwórcy lśnią jaśniej w stworzeniu. Powiada dalej, że Opatrzność ustanowiła nierówność wśród aniołów³¹, jak również wśród ludzi, zarówno w ziemskim raju, jak i na tej ziemi wygnania. ³² Z tego powodu wszechświat złożony z równych stworzeń byłby światem, w którym podobieństwo pomiędzy stworzeniami a Stwórcą zostałoby wyeliminowane w największym możliwym stopniu. Nienawidzenie z zasady wszelkich nierówności jest więc metafizycznym umiejscowieniem siebie w opozycji do najlepszych elementów podobieństwa pomiędzy Stwórcą a stworzeniem. Jest to nienawiść do Boga.

         n. Granice nierówności. Oczywiście nie można wysnuwać wniosku z tego doktrynalnego wyjaśnienia, że nierówność jest zawsze i koniecznie dobrem.

         Wszyscy ludzie są równi ze swej natury, a różnią się tylko przypadłościami. Prawa, które wynikają ze zwykłego faktu bycia człowiekiem, są równe dla wszystkich: prawo do życia, honoru, odpowiednich warunków życia, pracy, a więc własności, założenia rodziny i przede wszystkim poznania i praktykowania prawdziwej religii. Nierówności, które naruszają te prawa, są sprzeczne z porządkiem Opatrzności. Jednak w tych granicach — nierówności, które wynikają z przypadłości takich jak cnota, talent, uroda, siła, rodzina, tradycja itd. są sprawiedliwe i zgodne z porządkiem wszechświata. ³³