A. „Kontrrewolucja jest bezowocna, ponieważ jest anachroniczna”

         Najbardziej uporczywy i szkodliwy  z tych sloganów głosi, że Kontrrewolucja nie może się rozwinąć w naszych dniach, ponieważ jest sprzeczna z duchem czasów. Mówi się, że historia się nie cofa.

         Gdyby ta dziwna zasada była prawdziwa, to religia katolicka nie istniałaby, gdyż nie można zaprzeczyć, że Ewangelia stała w radykalnej opozycji wobec środowiska, w którym Pan Nasz Jezus Chrystus i apostołowie jej nauczali. Również Rzymsko-niemiecka, Katolicka Hiszpania nie istniałaby, gdyż nic nie wydaje się być bardziej podobne do zmartwychwstania, a więc w pewien sposób podobne do powrotu do przeszłości, niż całkowite przywrócenie po ośmiu wiekach od Covadonga aż do upadku Granady, chrześcijańskiej wielkości Hiszpanii. Renesans, tak drogi rewolucjonistom, sam był, przynajmniej pod wieloma względami, powrotem do kulturalnego i artystycznego naturalizmu będącego skamieliną przez ponad tysiąc lat.

         Historia zawiera więc odejścia i powroty tak po ścieżkach dobra, jak i po ścieżkach zła.

Zresztą kiedy Rewolucja uważa coś za zgodne z duchem czasów, to trzeba zachować ostrożność, gdyż często jest to jakaś „starzyzna” z czasów pogańskich, którą ona pragnie przywrócić. Co nowego jest, na przykład, w rozwodzie, nudyzmie, tyranii lub demagogii, tak powszechnych w świecie starożytnym? Dlaczego zwolennik rozwodów jest uważany za nowoczesnego, a obrońca nierozerwalności małżeństwa za zacofanego? Pojęcie „nowoczesny” dla Rewolucji ogranicza się jedynie do wszystkiego, co daje swobodę pysze i egalitaryzmowi, jak również pogoni za uciechami i liberalizmowi.