D. Opozycja umysłów przeciętnych

Inni w tej sytuacji uczynią to samo, co umysły przeciętne i pozbawione odwagi robiły przez wieki. Z uśmiechem określą takie przemiany jako niemożliwe. Dlaczego? Ponieważ naruszają one ich umysłowe przyzwyczajenia, odbiegają od zdrowego rozsądku, a dla ludzi przeciętnych historia wydaje się biec jedynie ścieżką zdrowego rozsądku. Zatem wobec tych perspektyw będą się uśmiechać z niedowierzaniem i optymizmem, tak jak Leon X uśmiechał się wobec pospolitej „kłótni mnichów,” która była wszystkim, co widział w rodzącej się I Rewolucji. Albo tak jak wychowanek Fenelona, Ludwik XVI, uśmiechał się widząc pierwsze wrzenia II Rewolucji na tle wspaniałych salonów pałacu, przy wtórze srebrnych dźwięków klawikordu albo dyskretnych błysków bukolicznej scenerii „wioski” jego żony. Tak też dzisiaj uśmiechają się wobec manipulacji uśmiechniętego komunizmu poststalinowskiego lub konwulsji zwiastujących IV Rewolucję optymiści i sceptycy, do których należą liczni wysocy — a czasami najwyżsi — przedstawiciele Kościoła i zachodniej społeczności doczesnej.

Jeżeli pewnego dnia III lub IV Rewolucja, wspierane ekumenicznym progresizmem w dziedzinie duchowej, ogarnie doczesne życie ludzkości, to będziemy to zawdzięczać bardziej niedbalstwu i kolaboracji tych uśmiechniętych optymistycznych proroków „zdrowego rozsądku” niż całej furii rewolucyjnych bojowników i rewolucyjnych służb propagandowych.

KOMENTARZ Z ROKU 1992

Opozycja ze strony proroków zdrowego rozsądku

Są to rzeczywiście dziwni prorocy, ponieważ ich proroctwa niezmiennie dotyczą stwierdzeń, że nic się nie wydarzy.

W końcu jednak rozmaite formy ich optymizmu stały w tak jawnej sprzeczności z faktami, które nastąpiły po poprzednich wydaniach „Rewolucji i Kontrrewolucji”, że aby je podtrzymać, ich adepci uczepili się złudnej i po prostu hipotetycznej nadziei, iż ostatnie wydarzenia w Europie Wschodniej doprowadzą do ostatecznego zniknięcia komunizmu, a więc i procesu rewolucyjnego, którego czoło do niedawna stanowił. ⁹⁸