F. Rewolucja, Kontrrewolucja i dyktatura

         Te rozważania na temat stanowiska Rewolucji i myśli katolickiej wobec różnych form rządów mogą prowadzić niektórych czytelników do dociekań, czy dyktatura jest czynnikiem rewolucyjnym czy kontrrewolucyjnym.

         W celu udzielenia jasnej odpowiedzi na to pytanie — na które odpowiadano mętnie, a nawet tendencyjnie — konieczne jest uczynienie rozróżnienia pomiędzy pewnymi elementami bezmyślnie połączonymi w pojęciu dyktatury, takim jak je pojmuje opinia publiczna. Myląc dyktaturę w teorii z tym, co było praktykowane w naszym stuleciu, opinia publiczna widzi dyktaturę jako stan rzeczy, w którym przywódca obdarzony nieograniczoną władzą rządzi krajem. Dla jego dobra, mówią jedni. Na jego szkodę, przemawiają inni, lecz w takim czy innym przypadku, ten stan rzeczy jest dyktaturą.

         Otóż to pojęcie obejmuje dwa różne elementy:

         — wszechmoc państwa;

         — skupienie władzy państwowej w rękach jednej osoby.

         Wydaje się, że w potocznym rozumieniu ten drugi element przyciąga większą uwagę. Niemniej jednak ten pierwszy jest elementem podstawowym, przynajmniej gdy postrzegamy dyktaturę jako stan rzeczy, w którym władza publiczna, zawiesiwszy porządek prawny, rozporządza wszystkimi prawami według swego upodobania. Jest zupełnie oczywiste, że dyktatura może być sprawowana przez króla. (Dyktatura królewska, tj. zawieszenie całego porządku prawnego i nieograniczone sprawowanie władzy publicznej przez króla, nie może być mylone z Ancien Regime, w którym te gwarancje istniały w znacznym stopniu, ani tym bardziej z organiczną monarchią średniowieczną). Jest również zupełnie oczywiste, że dyktatura może być sprawowana przez ludowego przywódcę, dziedziczną arystokrację, klan bankierów lub nawet przez masy.

         Sama w sobie dyktatura sprawowana przez przywódcę lub grupę ludzi nie jest ani rewolucyjna, ani kontrrewolucyjna. Będzie ona jedną albo drugą zależnie od okoliczności, które ją zrodzą i dzieł jakich dokonuje. Bez względu na to, czy jest ona w rękach jednego człowieka, czy w rękach grupy.

         Istnieją okoliczności, które wymagają ze względu na salus populi tymczasowego zawieszenia wszystkich praw jednostki i silniejszego sprawowania władzy publicznej. Dyktatura zatem może być w pewnych przypadkach prawowita.

         Dyktatura kontrrewolucyjna — dyktatura całkowicie kierująca się pragnieniem porządku — musi posiadać trzy istotne cechy:

         · Musi zawiesić prawa dla ochrony porządku, a nie w celu jego wywracania. Przez porządek nie rozumiemy tylko stabilności materialnej, ale ułożenie rzeczy według ich celu i zgodnie z odpowiednią skalą wartości. Zatem jest to zawieszenie praw, które jest bardziej pozorne niż rzeczywiste oraz jest to poświęcenie gwarancji prawnych, które były nadużywane przez złe elementy  ze szkodą dla samego porządku i dobra wspólnego. To poświęcenie jest całkowicie nakierowane na ochronę prawdziwych praw dobrych ludzi.

         · Z samej definicji to zawieszenie powinno być tymczasowe. Musi ono przygotowywać okoliczności, które umożliwią  jak najszybsze przywrócenie porządku i normalności. Dyktatura, w takim stopniu, w jakim jest dobra, zmierza do usunięcia przyczyn, dla których istnieje. Interwencja władzy publicznej w rozmaitych sektorach życia narodu musi być podjęta w taki sposób, aby jak najszybciej każdy sektor mógł żyć w należnej mu autonomii. W ten sposób każda rodzina powinna móc robić wszystko, do czego jest zdolna ze swej natury, będąc jedynie pomocniczo wspierana przez nadrzędne grupy społeczne w tym, co jest poza sferą jej działania. Te grupy z kolei powinny otrzymywać pomoc od swoich społeczności gminnych w tym, co wykracza poza jej normalne możliwości, i tak samo powinno być w stosunkach pomiędzy gminą a regionem oraz regionem a krajem.

         · Istotnym celem prawowitej dyktatury w dzisiejszych czasach musi być Kontrrewolucja. Nie znaczy to, że dyktatura jest normalnie koniecznym środkiem dla pokonania Rewolucji. Jednak w pewnych okolicznościach tak może być.

         I przeciwnie dyktatura rewolucyjna zmierza do utrwalenia siebie. Narusza ona autentyczne prawa i wnika we wszystkie sfery społeczeństwa, aby je zniszczyć. Dokonuje ona tego zniszczenia poprzez rozbijanie życia rodzinnego, szkodzenie prawdziwym elitom, wywracanie społecznej hierarchii, rozbudzanie utopijnych idei i nieuporządkowanych ambicji wśród mas, dławienie rzeczywistego życia grup społecznych i podporządkowanie wszystkiego państwu. Krótko mówiąc, sprzyja ona działaniu Rewolucji. Typowym przykładem takiej dyktatury był hitleryzm.

         Z tego powodu dyktatura rewolucyjna jest z założenia antykatolicka. I rzeczywiście, w prawdziwie katolickim środowisku nie mógłby istnieć klimat dla takiej sytuacji.

         Nie można powiedzieć, że dyktatura rewolucyjna w takim czy innym kraju nie stara się okazywać swych względów Kościołowi. Lecz jest to zwykle kwestia postawy politycznej, która przekształca się w otwarte lub zawoalowane prześladowania, gdy tylko władze kościelne zaczynają przeszkadzać w pochodzie Rewolucji.