Tytuł
I-ZESPOŁY KOŚCIOŁÓW PARTYKULARNYCH (Kan. 431-459)
Rozdział
I.
PROWINCJE I REGIONY KOŚCIELNE
Kan. 431 -
§ 1. W celu wspólnego działania
pasterskiego sąsiednich diecezji, zgodnie z okolicznościami
osób i miejsca, jak również dla bardziej odpowiedniego
ożywiania kontaktów między biskupami diecezjalnymi,
sąsiednie Kościoły partykularne powinny łączyć
się w prowincje kościelne, obejmujące określone terytorium.
§ 2. Na przyszłość nie
dopuszcza się z reguły diecezji wyjętych. Stąd
poszczególne diecezje lub inne Kościoły partykularne,
znajdujące się w obrębie jakiejś prowincji kościelnej,
winny do niej należeć.
§ 3. Jedynie do najwyższej
władzy kościelnej - po wysłuchaniu zdania zainteresowanych
biskupów - należy ustanawianie i znoszenie prowincji
kościelnych oraz dokonywanie w nich zmian.
Kan.
432 -
§ 1. W prowincji kościelnej władzę
posiada, zgodnie z przepisami prawa, synod prowincjalny oraz metropolita.
§ 2. Na mocy samego prawa prowincja
kościelna posiada osobowość prawną.
Kan.
433 -
§ 1. Jeśli się to okaże
pożyteczne, zwłaszcza w krajach posiadających większą
liczbę Kościołów partykularnych, Stolica Święta
może, na wniosek Konferencji Episkopatu, łączyć
sąsiednie prowincje kościelne w regiony kościelne.
§ 2. Region kościelny może
być erygowany jako osoba prawna.
Kan.
434 - Do zebrania biskupów regionu kościelnego
należy popieranie współpracy i wspólnej
działalności pasterskiej w ramach regionu. Władze jednak
przyznane w niniejszym Kodeksie Konferencji Episkopatu nie
przysługują temu zebraniu, chyba że jakieś z nich
zostaną specjalnie przyznane mu przez Stolicę Świętą.
|