Rozdział II.
METROPOLICI
Kan. 435 -
Na czele prowincji kościelnej stoi metropolita, który jest
arcybiskupem diecezji, której jest zwierzchnikiem. Ten urząd jest
związany ze stolicą biskupią, określoną lub
zatwierdzoną przez Biskupa Rzymskiego.
Kan.
436 -
§ 1. W diecezjach sufragalnych
metropolicie przysługuje:
1°
czuwać nad właściwym zachowaniem wiary oraz dyscypliny
kościelnej i powiadamiać Biskupa Rzymskiego o nadużyciach,
jeśli jakieś są;
2° dokonywać kanonicznej wizytacji, gdyby jej zaniedbał
któryś z sufraganów - po uzyskaniu wcześniej aprobaty
Stolicy Apostolskiej;
3° wyznaczyć administratora diecezji, zgodnie z przepisem kan. 421, § 2 i 425, § 3.
§ 2. Gdzie domagają się tego
okoliczności, Stolica Apostolska może zlecić metropolicie
szczególne zadania i przyznać władze, które winny
być określone w prawie partykularnym
§ 3. Poza tym nie przysługuje
metropolitom żadna inna władza rządzenia w diecezjach
sufragalnych. Może on jednak we wszystkich kościołach
sprawować święte czynności, jak biskup we własnej
diecezji; w przypadku kościoła katedralnego - po powiadomieniu
biskupa diecezjalnego.
Kan.
437 -
§ 1. W ciągu trzech miesięcy
od przyjęcia konsekracji biskupiej, a gdy jest już konsekrowany, od
powierzenia kanonicznego, metropolita obowiązany jest, osobiście lub
przez pełnomocnika, prosić Biskupa Rzymskiego o paliusz, który
stanowi znak władzy, jaką - pozostając we wspólnocie z
Kościołem Rzymskim - jest wyposażony na mocy prawa we
własnej prowincji.
§ 2. Zachowując przepisy
liturgiczne, metropolita może używać paliusza w każdym
kościele swojej prowincji kościelnej, której przewodniczy,
nigdy jednak poza nią, nawet za zgodą biskupa diecezjalnego.
§ 3. Jeśli metropolita zostaje przeniesiony na
inną stolicę metropolitalną, potrzebuje nowego paliusza.
Kan. 438 -
Oprócz prerogatywy honoru, tytuł patriarchy i prymasa nie daje w
Kościele łacińskim żadnej władzy rządzenia, chyba
że o niektórych z przywileju apostolskiego lub zatwierdzonego
zwyczaju co innego wiadomo.
|