Rozdział
III.
SYNODY PARTYKULARNE
Kan. 439 -
§ 1. Synod plenarny, mianowicie dla wszystkich
kościołów partykularnych tej samej Konferencji Episkopatu,
zbiera się wtedy, gdy Konferencja Episkopatu - mając aprobatę
Stolicy Apostolskiej - uzna to za konieczne lub pożyteczne.
§ 2. Norma podana w § 1 ma zastosowanie
także w odniesieniu do synodu prowincjalnego, odbywanego w prowincji
kościelnej, której granice pokrywają się z granicami
kraju.
Kan.
440 -
§ 1. Synod prowincjalny, dla
Kościołów partykularnych tej samej prowincji kościelnej,
należy zwołać ilekroć - zdaniem większości
biskupów diecezjalnych prowincji wyda się to pożyteczne, z
zachowaniem przepisu kan. 439, § 2.
§ 2. Podczas wakansu stolicy
metropolitalnej nie powinno się zwoływać synodu prowincjalnego.
Kan.
441 - Do Konferencji Episkopatu należy:
1° zwołanie synodu plenarnego;
2° oznaczenie miejsca odbycia synodu w granicach terytorium, dla którego
jest ustanowiona Konferencja;
3° wybranie spośród biskupów diecezjalnych
przewodniczącego synodu plenarnego, który wymaga zatwierdzenia
Stolicy Apostolskiej ;
4° ustalenie regulaminu działania oraz tematów, jakie mają
być rozważane, wskazanie czasu rozpoczęcia i trwania synodu
plenarnego, jego przeniesienia, przedłużenia i zakończenia.
Kan. 442 -
§ 1. Do metropolity, za zgodą większej
części biskupów sufraganów, należy:
l° zwołanie synodu prowincjalnego;
2° wybranie miejsca dla odbycia synodu prowincjalnego, w granicach terytorium
prowincji;
3° ustalenie porządku działania oraz tematów, jakie mają
być rozpatrywane, oznaczenie czasu rozpoczęcia i trwania synodu
prowincjalnego, jego przeniesienia, przedłużenia i zakończenia.
§ 2. Synodowi prowincjalnemu przewodniczy
metropolita, a gdy on ma prawną przeszkodę, biskup sufragan, wybrany
przez pozostałych biskupów sufraganów.
Kan.
443 -
§ 1. Na synod partykularny należy wezwać
i mają na nim głos decydujący:
l° biskupi diecezjalni;
2° biskupi koadiutorzy i pomocniczy;
3° inni biskupi tytularni, którzy na danym terytorium wykonują
szczególne zadanie, zlecone im przez Stolicę Apostolską lub
Konferencję Episkopatu.
§ 2. Na synody partykularne mogą
być wezwani inni biskupi tytularni, także emeryci, mieszkający
na danym terytorium. Mają oni prawo głosu decydującego.
§ 3. Na synod partykularny należy
wezwać, ale tylko z głosem doradczym:
l° wikariuszy generalnych i wikariuszy biskupich
wszystkich Kościołów partykularnych terytorium;
2° wyższych przełożonych instytutów zakonnych oraz
stowarzyszeń życia apostolskiego, w liczbie - tak w odniesieniu do
mężczyzn, jak i kobiet - do ustalenia przez Konferencję
Episkopatu lub biskupów prowincji, wybranych przez wszystkich
wyższych przełożonych instytutów i stowarzyszeń,
mających swoją siedzibę na terytorium;
3° rektorów uniwersytetów kościelnych i katolickich oraz
dziekanów wydziałów teologii i prawa kanonicznego,
mających siedzibę na danym terytorium;
4° niektórych rektorów wyższych seminariów duchownych
w liczbie wskazanej w n. 2, wybranych przez rektorów seminariów,
położonych na tym terytorium.
§ 4. Na synody partykularne mogą
być także wezwani, ale z głosem jedynie doradczym, prezbiterzy
oraz inni wierni ale w liczbie nie przekraczającej połowy tych, o
których w §§ 1-3.
§ 5. Na synod prowincjalny należy
ponadto wezwać kapituły katedralne oraz Radę
kapłańską i Radę duszpasterską każdego
Kościoła partykularnego tak, by każda z nich wybrała
spośród swoich członków w sposób kolegialny i
wysłała dwóch przedstawicieli. Mają oni jedynie głos
doradczy.
§ 6. Na synody partykularne wolno
zaprosić jako gości również innych, jeśli wyda
się to wskazane: zdaniem Konferencji Episkopatu w odniesieniu da synodu
plenarnego lub metropolity wraz z biskupami sufraganami w odniesieniu do synodu
prowincjalnego.
Kan.
444 -
§ 1. Wszyscy wzywani na synody partykularne mają
obowiązek wziąć w nich udział, chyba że nie mogą
tego uczynić z uzasadnionego powodu, o którym powinni
powiadomić przewodniczącego synodu.
§ 2. Ci, którzy są wezwani
na synody partykularne i mają na nich głos decydujący, w razie
zaistnienia słusznej przeszkody, mogą wysłać
pełnomocnika. Posiada on głos tylko doradczy.
Kan.
445 - Synod partykularny powinien, w odniesieniu do
własnego terytorium, zatroszczyć się o zaspokojenie potrzeb
pasterskich Ludu Bożego. Wyposażony jest we władzę
rządzenia, zwłaszcza ustawodawczą, tak aby - zachowując
zawsze prawo powszechne Kościoła - mógł podejmować
decyzje w tym, co wydaje się odpowiednie dla wzrostu wiary, ukierunkowania
wspólnej działalności pasterskiej, poprawy obyczajów,
zachowania, wprowadzenia lub strzeżenia jednakowej dyscypliny
kościelnej.
Kan.
446 - Po zakończeniu synodu partykularnego,
przewodniczący winien zatroszczyć się o przesłanie
wszystkich akt synodu do Stolicy Apostolskiej. Uchwały wydane przez synod
nie mogą być promulgowane, dopóki nie zostaną przejrzane
przez Stolicę Apostolską. Do synodu należy określić
sposób promulgacji uchwał oraz czas, od którego zaczną
obowiązywać promulgowane uchwały.
|