Rozdział IV.
KONFERENCJE EPISKOPATU
Kan. 447 - Konferencja Episkopatu,
będąca stałą instytucją, jest zebraniem
biskupów jakiegoś kraju lub określonego terytorium, wypełniających
wspólnie pewne zadania pasterskie dla wiernych jej terytorium, w celu
pomnożenia dobra udzielanego ludziom przez Kościół,
głównie przez odpowiednio przystosowane do bieżących okoliczności
czasu i miejsca formy i sposoby apostolatu, z zachowaniem przepisów
prawa.
Kan.
448 -
§ 1. Konferencja Episkopatu z ogólnej zasady
obejmuje zwierzchników wszystkich kościołów
partykularnych tego samego kraju, zgodnie z przepisem kan. 450.
§ 2. Jeśli zdaniem Stolicy Apostolskiej,
po wysłuchaniu zainteresowanych biskupów diecezjalnych, tak
doradzają okoliczności osób lub rzeczy, można
erygować Konferencję Episkopatu dla mniejszego lub większego
terytorium, tak aby obejmowała tylko biskupów niektórych
Kościołów partykularnych, ustanowionych na określonym
terytorium, albo pasterzy Kościołów partykularnych
znajdujących się w różnych krajach. Do Stolicy
Apostolskiej należy także ustanowienie szczególnych norm dla
każdej z nich.
Kan.
449 -
§ 1. Jedynie najwyższa władza
kościelna ma prawo, po wysłuchaniu zainteresowanych biskupów,
do erygowania Konferencji Episkopatu, znoszenia ich i dokonywania w nich zmian.
§ 2. Konferencja Episkopatu erygowana
zgodnie z prawem uzyskuje z mocy samego prawa osobowość prawną.
Kan.
450 -
§ 1. Na mocy samego prawa do Konferencji Episkopatu
należą wszyscy biskupi diecezjalni terytorium oraz ci, którzy
są z nimi prawnie zrównani, następnie biskupi koadiutorzy,
biskupi pomocniczy i pozostali biskupi tytularni, pełniący na
terytorium szczególne zadanie, zlecone im przez Stolicę
Apostolską lub Konferencję Episkopatu. Można zaprosić
także ordynariuszy innego obrządku, ale tylko z głosem
doradczym, chyba że co innego postanawiają statuty Konferencji
Episkopatu.
§ 2. Pozostali biskupi tytularni, jak
również legat Biskupa Rzymskiego, nie są na mocy prawa
członkami Konferencji Episkopatu.
Kan.
451 - Każda Konferencja Episkopatu powinna
sporządzić własne statuty, potwierdzane przez Stolicę
Apostolską, w których - oprócz innych spraw - należy
określić sposób odbywania zebrań plenarnych,
przewidzieć stałą Radę Episkopatu i sekretariat generalny
Konferencji, jak również inne urzędy oraz komisje,
które zdaniem Konferencji skuteczniej pomogą
osiągnąć cel.
Kan.
452 -
§ 1. Każda Konferencja Episkopatu powinna
wybrać sobie przewodniczącego oraz określić, kto
będzie wypełniał funkcję zastępcy
przewodniczącego, gdy ten będzie miał prawne przeszkody, jak
również ustanowić sekretarza generalnego, zgodnie z przepisami
statutów.
§ 2. Przewodniczący Konferencji, a
w razie gdy on by miał przeszkody uznane przez prawo,
wiceprzewodniczący, przewodniczą nie tylko zebraniom plenarnym
Konferencji Episkopatu, lecz także stałej Radzie.
Kan.
453 - Zebrania plenarne Konferencji Episkopatu powinny się
odbywać przynajmniej raz w roku, a także wtedy, gdy się tego
domagają szczególne okoliczności, zgodnie z postanowieniami
statutów.
Kan.
454 -
§ 1. Na zebraniach plenarnych Konferencji
Episkopatu na mocy samego prawa głos decydujący przysługuje
biskupom diecezjalnym i tym, którzy są z nimi prawnie
zrównani, oraz biskupom koadiutorom.
§ 2. Biskupom pomocniczym oraz
pozostałym biskupom tytularnym, wchodzącym w skład Konferencji
Episkopatu, przysługuje głos decydujący lub doradczy, zgodnie z
postanowieniami statutów Konferencji. Zawsze jednak tylko tym, o
których w § 1, przysługuje głos decydujący, gdzie idzie o
sporządzanie statutów i dokonywanie w nich zmian.
Kan.
455 -
§ 1. Konferencja Episkopatu może wydawać
dekrety ogólne jedynie w tych sprawach, w których przewiduje to
prawo powszechne, albo określa szczególne polecenie Stolicy
Apostolskiej, wydane przez nią z własnej inicjatywy lub na
prośbę samej Konferencji.
§ 2. Dekrety, o których w § 1,
wtedy są ważnie podejmowane na sesji plenarnej, gdy opowie się
za nimi przynajmniej dwie trzecie głosów biskupów,
należących do Konferencji Episkopatu z głosem decydującym.
Otrzymują zaś moc obowiązującą po przejrzeniu ich
przez Stolicę Apostolską, z chwilą prawnej promulgacji.
§ 3. Sposób promulgacji
dekretów i czas ich wejścia w życie, określa sama Konferencja
Episkopatu.
§ 4. W wypadkach, w których ani
prawo powszechne, ani szczególnie polecenie Stolicy Apostolskiej nie
udzieliło Konferencji Episkopatu władzy, o której w § 1,
pozostaje nienaruszona kompetencja poszczególnego biskupa diecezjalnego
i ani Konferencja, ani jej przewodniczący nie mogą działać
w imieniu wszystkich biskupów, chyba że wszyscy i
poszczególni biskupi wyrażają na to zgodę.
Kan.
456 - Po zakończeniu sesji plenarnej Konferencji
Episkopatu, jej przewodniczący winien przesłać Stolicy
Apostolskiej relacje o aktach Konferencji oraz jej dekrety, zarówno w
celu zapoznania się z aktami, jak i dla ewentualnego przejrzenia
dekretów, gdyby jakieś były.
Kan.
457 - Zadaniem stałej Rady Episkopatu jest
przygotowywanie spraw, jakie mają być rozważane na zebraniu
plenarnym i czuwanie nad tym, by decyzje podjęte na zebraniu plenarnym
zostały przekazane do właściwego wykonania. Załatwia także
inne sprawy zlecone jej zgodnie z postanowieniami statutów.
Kan.
458 - Do zadań Sekretariatu Generalnego należy:
l° przygotować relację o aktach i dekretach
zebrania plenarnego Konferencji, jak również czynności
stałej Rady Episkopatu i zakomunikować je wszystkim członkom
Konferencji; sporządzać także inne akta, na zlecenie
przewodniczącego Konferencji lub stałej Rady;
2° zakomunikować sąsiednim Konferencjom Episkopatu akty i dokumenty,
zgodnie z poleceniem zebrania plenarnego lub stałej Rady Episkopatu.
Kan. 459 -
§ 1. Należy popierać kontakty między
Konferencjami, zwłaszcza sąsiednimi, dla pomnożenia i ochrony
większego dobra.
§ 2. Ilekroć jednak czynności
i sposoby działania podejmowane przez Konferencje przybierają charakter
międzynarodowy, należy porozumieć się ze Stolicą
Apostolską.
|