Rozdział
IV.
OBOWIĄZKI
I PRAWA INSTYTUTÓW ORAZ ICH CZŁONKÓW
Kan.
662 - Za najwyższą zasadę swego życia
zakonnicy winni uznać naśladowanie Chrystusa ukazane w Ewangelii i
wyrażone w konstytucjach własnego instytutu.
Kan.
663 -
§ 1. Pierwszym i podstawowym
obowiązkiem wszystkich zakonników powinna być kontemplacja
rzeczy Bożych oraz ustawiczne zjednoczenie z Bogiem w modlitwie.
§ 2. Członkowie powinni wedle
możności codziennie uczestniczyć w Ofierze eucharystycznej,
przyjmować Najświętsze Ciało Chrystusa i adorować
tegoż Pana obecnego w Sakramencie.
§ 3. Powinni czytać Pismo
święte i odprawiać rozmyślanie według przepisów
własnego prawa, sprawować godnie liturgię godzin, z zachowaniem
w odniesieniu do duchownych obowiązku, o którym w kan. 276, § 2, n. 3,
jak również praktykować inne pobożne ćwiczenia.
§ 4. Niech mają -
również przez modlitwę różańcową -
specjalne nabożeństwo do Dziewicy, Bożej Rodzicielki,
która jest wzorem i oparciem dla każdego rodzaju życia
konsekrowanego.
§ 5. Niech wiernie praktykują
okresy corocznego świętego skupienia.
Kan.
664 - Zakonnicy mają często zwracać swoją
myśl ku Bogu, codziennie robić rachunek sumienia i często
przystępować do sakramentu pokuty.
Kan.
665 -
§ 1. Zakonnicy powinni mieszkać we
własnym domu zakonnym zachowując życie wspólne i nie
opuszczać go bez zezwolenia swego przełożonego. Gdy natomiast
chodzi o dłuższą nieobecność w domu, to
przełożony wyższy, działając za zgodą swojej
rady, może dla słusznej przyczyny zezwolić zakonnikowi na
przebywanie poza domem instytutu, jednak nie dłużej niż rok,
chyba że chodzi o ratowanie zdrowia, odbycie studiów lub wykonywanie
apostolatu w imieniu instytutu.
§ 2. Zakonnik, który bezprawnie
przebywa poza domem zakonnym z zamiarem uwolnienia się spod władzy
przełożonych, winien być przez nich usilnie nakłaniany i
wspomagany, aby powrócił i wytrwał w swoim powołaniu.
Kan.
666 - W korzystaniu z środków społecznego
przekazu, należy zachować konieczne rozeznanie i unikać tego, co
przynosi szkodę własnemu powołaniu i stanowi zagrożenie dla
czystości osoby konsekrowanej.
Kan.
667 -
§ 1. We wszystkich domach należy
zachować klauzurę przystosowaną do charakteru i misji instytutu,
zgodnie z postanowieniami własnego prawa, z zarezerwowaniem zawsze
jakiejś części domu zakonnego tylko dla zakonników.
§ 2. Ściślejsza klauzura winna
być zachowywana w klasztorach nastawionych na życie kontemplacyjne.
§ 3. Klasztory mniszek, które
ukierunkowane są całkowicie na życie kontemplacyjne, powinny
zachowywać klauzulę papieską, zgodnie z normami wydanymi przez
Stolicę Apostolską. Pozostałe klasztory mniszek - klauzurę
przystosowaną do ich własnego charakteru i określoną w
konstytucjach.
§ 4. Biskup diecezjalny może dla
słusznej przyczyny wchodzić da klauzury klasztorów mniszek na
terenie swojej diecezji, może też dla poważnej przyczyny i za
zgodą przełożonej zezwolić innym na wejście do
klauzury, jak również pozwolić mniszkom na wyjście z
niej, na czas rzeczywiście konieczny.
Kan.
668 -
§ 1. Zakonnicy powinni przed
pierwszą profesją przekazać, komu zechcą, zarządzanie
swoimi dobrami oraz - jeśli konstytucje czego innego nie postanawiają
- w sposób wolny zadysponować ich użytkowaniem i korzystaniem
z dochodów. Przynajmniej przed złożeniem wieczystej profesji
mają sporządzić testament, ważny również wobec
prawa świeckiego.
§ 2. Na zmianę tych dyspozycji ze
słusznej przyczyny, jak również na podjęcie
jakiegokolwiek aktu co do dóbr materialnych, potrzebują zezwolenia
kompetentnego przełożonego, zgodnie z przepisami własnego prawa.
§ 3. Cokolwiek zakonnik nabywa
własnym staraniem ale ze względu na instytut, nabywa to dla
instytutu. Wszystko, co mu przysługuje z tytułu pensji, zapomogi lub
ubezpieczenia, jest nabywane dla instytutu, chyba że własne prawo co
innego postanawia.
§ 4. Kto z racji natury swego instytutu
powinien całkowicie zrzec się swoich dóbr, tego zrzeczenia
winien dokonać w formie ważnej także w miarę
możności wobec prawa cywilnego, przed profesją wieczystą,
ważnego od dnia złożenia profesji. To samo powinien uczynić
profes ślubów wieczystych, który według
przepisów własnego prawa chciałby, za zezwoleniem
najwyższego przełożonego, zrzec się w części lub
w całości własnych dóbr.
§ 5. Profes, który ze
względu na naturę swego instytutu rzekł się całkowicie
swoich dóbr, traci zdolność nabywania i posiadania, stąd
nieważnie podejmuje akty przeciwne ślubowi ubóstwa. Co jednak
przechodzi na niego po dokonaniu zrzeczenia, przechodzi na instytut zgodnie z
własnym prawem.
Kan.
669 -
§ 1. Zakonnicy powinni nosić strój
instytutu, wykonany zgodnie z przepisami własnego prawa, na znak swojej
konsekracji i świadectwa ubóstwa.
§ 2. Zakonnicy duchowni instytutu,
który nie ma własnego stroju, powinni nosić strój
duchowny zgodnie z postanowieniem kan. 284.
Kan.
670 - Instytut powinien zapewnić swoim członkom
wszystko, co zgodnie z postanowieniami konstytucji konieczne jest do
osiągnięcia celu, związanego z ich powołaniem.
Kan.
671 - Zakonnik nie powinien przyjmować zajęć i
obowiązków poza własnym instytutem bez zgody uprawnionego
przełożonego.
Kan.
672 - Zakonnicy są związani przepisami kan. 277, 285, 2
Rozdział V. Apostolstwo
instytutów
Kan.
673 - Apostolstwo wszystkich
zakonników polega na świadectwie ich życia konsekrowanego,
które winni ożywiać modlitwą i pokutą.
Kan.
674 - Instytuty nastawione
tylko na kontemplację, otrzymują zawsze w mistycznym ciele Chrystusa
znakomity udział; składają bowiem Bogu doskonałą
ofiarę chwały, Ludowi Bożemu dodają blasku przez obfite owoce
świętości i pobudzają go przykładem oraz
przyczyniają się do jego wzrostu dzięki tajemniczej
płodności apostolskiej. Z tej to racji, choćby nawet
nagliła konieczność czynnego apostolstwa, członkowie tych
instytutów nie mogą być odwoływani do niesienia pomocy w
wykonywaniu różnych posług pasterskich.
Kan.
675 -
§
1. W
instytutach oddanych dziełom apostolskim, działalność
apostolska należy do samej ich natury. Dlatego całe życie
członków powinno być przepojone duchem apostolskim, a
cała działalność apostolska ma być nacechowana duchem
zakonnym.
§
2.
Działalność apostolska powinna wypływać zawsze z
wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem, ugruntowywać je i
pogłębiać.
§
3.
Działalność apostolska, wykonywana w imieniu i z polecenia
Kościoła, winna być prowadzona w jego wspólnocie.
Kan.
676 - Instytuty laickie,
zarówno męskie, jak i żeńskie, przez dzieła
miłosierdzia dotyczące ducha i ciała uczestniczą w
pasterskim zadaniu Kościoła i świadczą ludziom
różnorodne usługi. Z tej racji powinny pozostawać wierne
łasce swego powołania.
Kan.
677 -
§
1.
Przełożeni i członkowie winni zachowywać wiernie misje i
dzieła właściwe instytutowi. Uwzględniając jednak
potrzeby miejsca i czasu, powinni przystosować je roztropnie, przy
użyciu także nowych i stosownych środków.
§
2.
Jeśli instytuty mają złączone ze sobą jakieś
stowarzyszenia wiernych, powinny je wspomagać specjalną troską,
aby były przepojone autentycznym duchem swojej rodziny.
Kan.
678 -
§
1. W
sprawach, które dotyczą duszpasterstwa, publicznego wykonywania
kultu Bożego oraz innych dzieł apostolskich, zakonnicy podlegają
władzy biskupów, którym winni okazać uległe
posłuszeństwo i szacunek.
§
2. W
wykonywaniu zewnętrznego apostolatu zakonnicy podlegają także
własnym przełożonym oraz winni pozostawać wierni
dyscyplinie instytutu. W razie potrzeby sami biskupi powinni pilnować
zachowania tego obowiązku.
§
3. W
zakresie zlecania dzieł apostolskich zakonnikom, biskupi diecezjalni i
przełożeni zakonni powinni działać we wzajemnym
porozumieniu.
Kan.
679 - Biskup diecezjalny,
gdy przynagla bardzo poważna przyczyna, może zabronić
członkowi instytutu zakonnego przebywania na terenie diecezji, jeżeli
powiadomiony o tym wyższy przełożony zaniedbał zaradzić
sprawie. Sprawę należy natychmiast przedstawić Stolicy
Apostolskiej.
Kan.
680 -
Trzeba popierać uporządkowaną współpracę
między różnymi instytutami oraz pomiędzy nimi i klerem
diecezjalnym, jak również, pod kierownictwem biskupa diecezjalnego,
koordynację wszystkich dzieł i poczynań apostolskich, z
zachowaniem wszakże charakteru, celu poszczególnych
instytutów i praw fundacyjnych.
Kan. 681
-
§
1.
Dzieła powierzane zakonnikom przez biskupa
diecezjalnego
podlegają jego władzy i kierownictwu, z zachowaniem prawa
przełożonych, zgodnie z kan. 678, §§ 2 i 3.
§
2. W
takich przypadkach biskup diecezjalny i kompetentny przełożony winni
zawrzeć pisemną umowę, w której, obok innych spraw,
należy wyraźnie i dokładnie określić to, co się
odnosi do przedmiotu wykonywanego dzieła, przydzielania do niego
zakonników i spraw materialnych.
Kan.
682 -
§
1. Gdy
idzie o nadanie zakonnikowi jakiegoś urzędu kościelnego w
diecezji, otrzymuje on nominację od biskupa diecezjalnego, po
przedstawieniu kandydata przez kompetentnego przełożonego lub
przynajmniej za jego zgodą.
§
2.
Zakonnik może być usunięty z powierzonego mu stanowiska, tak
według uznania kompetentnej władzy, po powiadomieniu
przełożonego zakonnego, jak i przez przełożonego, po
powiadomieniu nadającego, bez wymagania zgody drugiego.
Kan.
683 -
§
1. Biskup
diecezjalny może osobiście lub przez kogo innego, podczas wizytacji
pasterskiej, jak również w wypadku konieczności
wizytować: kościoły i kaplice, do których wierni
habitualnie uczęszczają, szkoły oraz inne dzieła religijne
lub miłosierdzia duchowego, powierzone zakonnikom. Nie dotyczy to jednak
szkół, które są dostępne wyłącznie
własnym alumnom instytutu.
§
2.
Gdyby przypadkiem wykrył nadużycie, może on - jeśli nie
odniosło skutku powiadomienie o tym przełożonego - sam
własną powagą sprawę załatwić.
, 287 i 289;
zakonnicy będący duchownymi - ponadto przepisami kan. 279, § 2.
W instytutach laickich na prawie papieskim, zezwolenie, o których w kan. 285, § 4,
może być udzielone przez własnego przełożonego
wyższego.
|