Tytuł
III-INSTYTUTY ŚWIECKIE (Kan. 710-746)
Kan.
710 - Instytut świecki jest instytutem życia
konsekrowanego, w którym wierni żyjący w świecie
dążą do doskonałej miłości i starają
się przyczynić do uświęcenia świata, zwłaszcza od
wewnątrz.
Kan.
711 - Członek instytutu świeckiego mocą
swojej konsekracji nie zmienia własnej pozycji kanonicznej w Ludzie
Bożym, świeckiej lub duchownej, z zachowaniem przepisów prawa,
dotyczących instytutów życia konsekrowanego.
Kan.
712 - Przy zachowaniu przepisów kan. 598-601,
konstytucje winny ustanowić święte więzy, przez
które przyjmuje się w instytucie rady ewangeliczne, oraz
określić obowiązki, jakie wprowadzają te więzy, z
utrzymaniem jednak zawsze w sposobie życia właściwego instytutowi
świeckiego charakteru.
Kan.
713 -
§ 1. Członkowie tych
instytutów wyrażają i realizują własną
konsekrację w działalności apostolskiej. Starają się
oni na podobieństwo zaczynu przepoić wszystko duchem ewangelicznym dla
umocnienia i wzrostu Ciała Chrystusa.
§ 2. Członkowie świeccy
uczestniczą w zadaniu ewangelizacyjnym Kościoła - w świecie
i ze świata - bądź przez świadectwo życia
chrześcijańskiego i wierności wobec własnej konsekracji, bądź
przez udział w układaniu spraw doczesnych po Bożemu i
przepajaniu świata mocą Ewangelii. Ofiarowują
również swoją współpracę w służbie
kościelnej wspólnocie, zgodnie z własnym świeckim
sposobem życia.
§ 3. Członkowie duchowni, przez
świadectwo życia konsekrowanego, zwłaszcza w prezbiterium,
stanowią pomoc dla swoich współbraci przez
szczególną miłość apostolską, a przez
swoją świętą posługę w Ludzie Bożym
dokonują uświęcenia świata.
Kan.
714 - Członkowie winni prowadzić życie w
zwyczajnych warunkach świata albo samotnie, albo każdy w swojej
rodzinie, albo we wspólnocie życia braterskiego, zgodnie z
przepisami konstytucji.
Kan.
715 -
§ 1. Członkowie duchowni
inkardynowani do diecezji zależą od biskupa diecezjalnego, z
zachowaniem jednak tego, co dotyczy życia konsekrowanego we własnym
instytucie.
§ 2. Ci zaś, którzy
według przepisu kan. 266, § 3,
są inkardynowani do instytutu, jeśli są przeznaczeni do
własnego dzieła instytutu lub zarządzania instytutem,
zależą od biskupa na wzór zakonników.
Kan.
716 -
§ 1. Wszyscy członkowie mają
czynnie uczestniczyć w życiu instytutu, zgodnie z własnym
prawem.
§ 2. Członkowie tego samego
instytutu winni zachowywać miedzy sobą wspólnotę, pilnie
troszcząc się o zachowanie jedności ducha i autentycznego
braterstwa.
Kan.
717 -
§ 1. Konstytucje winny przepisać
własny sposób zarządu, określić czas sprawowania
urzędu przez przełożonych, a także sposób ich
wyznaczania.
§ 2. Nikt nie może być
wyznaczony na najwyższego przełożonego, dopóki nie
zostanie definitywnie włączony do instytutu.
§ 3. Postawieni na czele zarządu
instytutu winni troszczyć się, aby była zachowywana
jedność jego ducha i popierane czynne uczestnictwo wszystkich
członków.
Kan.
718 - Zarządzanie dobrami instytutu, które
winno ukazywać i popierać ewangeliczne ubóstwo, jest
regulowane przepisami zawartymi w Księdze V Dobra doczesne
Kościoła oraz własnym prawem instytutu. Prawo własne
powinno określić również obowiązki zwłaszcza
ekonomiczne wobec członków podejmujących pracę dla
instytutu.
Kan.
719 -
§ 1. Aby członkowie wiernie
odpowiedzieli własnemu powołaniu, a ich działalność
apostolska wypływała ze zjednoczenia z Chrystusem, powinni szczerze
się modlić, w odpowiedni sposób oddawać się czytaniu
Pisma świętego, odbywać każdego roku okresy skupienia, jak
również wykonywać inne ćwiczenia duchowe, zgodnie z
przepisami własnego prawa.
§ 2. Wedle możności codzienne
sprawowanie Eucharystii winno się stać źródłem i
mocą całego ich życia konsekrowanego.
§ 3. W sposób nieskrępowany
maja przystępować do sakramentu pokuty, z którego winni
często korzystać.
§ 4. Konieczne kierownictwo duchowe
obierają w sposób wolny i jeśli zechcą mogą
szukać w tej dziedzinie rad także u swoich przełożonych.
Kan.
720 - Prawo dopuszczania do instytutu, albo na okres
próby lub do podjęcia świętych więzów,
czasowych czy wieczystych lub definitywnych, należy do wyższych
przełożonych łącznie z ich radą, zgodnie z przepisami
konstytucji.
Kan.
721 -
§ l. Nieważnie zostaje dopuszczony
do wstępnej próby:
1° kto nie
osiągnął jeszcze wieku pełnoletności;
2° kto jest
aktualnie związany świętym węzłem w jakimś
instytucie życia konsekrowanego albo jest włączony do
stowarzyszenia życia apostolskiego;
3°
małżonek w czasie trwania związku małżeńskiego.
§ 2. Konstytucje mogą
ustanowić inne przeszkody, nawet do ważności dopuszczenia, albo
dołączyć warunki.
§ 3. Ponadto do przyjęcia wymaga
się, aby kandydat miał dojrzałość konieczną do
życia właściwego danemu instytutowi.
Kan.
722 -
§ 1. Próba wstępna ma
zmierzać do tego, by kandydaci lepiej rozpoznali swoje Boże
powołanie i to właściwe danemu instytutowi oraz ćwiczyli
się w duchu i sposobie życia instytutu.
§ 2. Kandydatów należy
odpowiednio wykształcić do podjęcia życia zgodnego z radami
ewangelicznymi i nauczyć całkowitego poświęcenia się
apostolstwu, z zastosowaniem tych form ewangelizacji, które bardziej
odpowiadają celowi, duchowi i charakterowi instytutu.
§ 3. Sposób i czas prowadzenia
tej próby przed pierwszym podjęciem świętych
więzów w instytucie, nie krótszy jak dwa lata, należy
określić w konstytucjach.
Kan.
723 -
§ 1. Jeśli po upływie
wstępnej próby, kandydat zostanie uznany za odpowiedniego, powinien
podjąć trzy rady ewangeliczne, potwierdzając je
świętym węzłem, albo też opuścić instytut.
§ 2. To pierwsze włączenie do
instytutu, nie krótsze niż pięcioletnie, ma być zgodnie z
konstytucjami czasowe.
§ 3. Po upływie tego czasowego złączenia,
kandydat uznany za odpowiedniego powinien być dopuszczony do
włączenia wieczystego lub definitywnego, a więc przy stałym
ponawianiu więzów czasowych.
§ 4. Włączenie definitywne, w
odniesieniu do niektórych skutków określonych w
konstytucjach, jest zrównane ze złączeniem wieczystym.
Kan.
724 -
§ 1. Kształcenie po pierwszym
podjęciu świętych więzów winno być ustawicznie
kontynuowane, zgodnie z postanowieniami konstytucji.
§ 2. Członkowie mają być
kształceni w równej mierze w sprawach Bożych i ludzkich; o ich
stałą formację duchową powinni się poważnie
troszczyć przełożeni instytutu.
Kan.
725 - Instytut może złączyć ze
sobą jakimś węzłem określonym w konstytucjach - innych
wiernych, którzy dążą do ewangelicznej
doskonałości zgodnie z duchem instytutu i uczestniczą w jego
misji.
Kan.
726 -
§ 1. Po upływie okresu
włączenia czasowego, członek może swobodnie
opuścić instytut. Może też być przez wyższego
przełożonego, po wysłuchaniu zdania jego rady, nie dopuszczony
dla słusznej przyczyny do ponowienia świętych
więzów.
§ 2. W okresie czasowego
włączenia członek może na własną
prośbę, ale na skutek poważnej przyczyny, uzyskać od
najwyższego przełożonego, za zgodą jego rady, indult
zezwalający na opuszczenie instytutu.
Kan.
727 -
§ 1. Członek wieczyście
włączony, który chciałby opuścić instytut,
rozważywszy poważnie sprawę w Panu, musi prosić o to
Stolicę Apostolską za pośrednictwem najwyższego
przełożonego, jeśli instytut jest na prawie papieskim. W
przeciwnym wypadku ma prosić o to biskupa diecezjalnego, zgodnie z
określeniem konstytucji
§ 2. Jeśli chodzi o duchownego,
inkardynowanego do instytutu, należy zachować przepis kan. 693.
Kan.
728 - Po udzieleniu zgodnie z prawem odejścia,
ustają wszystkie więzy oraz wygasają prawa i obowiązki
wypływające z włączenia.
Kan.
729 - Wydalenie członka z instytutu dokonuje się
zgodnie z postanowieniami przepisów kan. 694 i 695. Konstytucje powinny
określić inne przyczyny wydalenia, byleby były proporcjonalnie
ważne, zewnętrzne, poczytalne i prawnie udowodnione. Należy
zachować sposób postępowania przepisany w kan. 697-700. Do
wydalonego ma zastosowanie przepis kan. 701.
Kan. 730 -
Gdy członek instytutu świeckiego przechodzi do innego instytutu
świeckiego, należy zachować przepisy kan. 684, § 1, 2, 4 i kan. 685. Natomiast na
przejście do instytutu zakonnego lub do stowarzyszenia życia apostolskiego
albo z nich do instytutu świeckiego, potrzebne jest zezwolenie Stolicy
Apostolskiej, do której poleceń należy się stosować.
|