Rozdział I.
PRZEPOWIADANIE SŁOWA BOŻEGO
Kan. 762 -
Ponieważ Lud Boży jednoczy się przede wszystkim przez słowo
Boga żywego, którego z całą słusznością
można się domagać z ust kapłańskich, stąd
święci szafarze winni bardzo cenić posługę
przepowiadania, ponieważ ich podstawowym obowiązkiem jest
głoszenie wszystkim Ewangelii Bożej.
Kan. 763 -
Biskupi mają prawo przepowiadać wszędzie słowo Boże,
również w kościołach i kaplicach instytutów
zakonnych na prawie papieskim, chyba że miejscowy biskup w
poszczególnych przypadkach wyraźnie tego odmówi.
Kan. 764 -
Z zachowaniem przepisu kan. 765, prezbiterzy i diakoni posiadają
wszędzie władzę przepowiadania, za domyślną
przynajmniej zgodą rektora kościoła, chyba że ta
władza została ograniczona lub odwołana przez kompetentnego
ordynariusza, albo na podstawie prawa partykularnego jest wymagane wyraźne
zezwolenie.
Kan. 765 -
Do przepowiadania zakonnikom w ich kościołach lub kaplicach wymagana
jest zgoda przełożonego, kompetentnego zgodnie przepisami
konstytucji.
Kan. 766 -
Świeckich można dopuścić do przepowiadania w kościele
lub kaplicy, jeśli w określonych okolicznościach domaga się
tego konieczność albo gdy to w szczególnych wypadkach zaleca
pożytek, zgodnie z przepisami wydanymi przez Konferencję Episkopatu i
z zachowaniem przepisu kan. 767, § 1.
Kan.
767 -
§ 1. Wśród
różnych form przepowiadania szczególne miejsce zajmuje
homilia. Stanowi ona część samej liturgii i jest zarezerwowana
kapłanowi lub diakonowi. W ciągu roku liturgicznego należy wykładać
w niej na podstawie świętych tekstów tajemnice wiary oraz
zasady życia chrześcijańskiego.
§ 2. We wszystkich Mszach św. w
niedziele i święta nakazane, odprawianych z udziałem wiernych,
homilia jest obowiązkowa i nie wolno jej opuszczać bez poważnej
przyczyny.
§ 3. Gdy jest odpowiednia liczba
wiernych, bardzo zaleca się homilię także w Mszach św.
odprawianych w ciągu tygodnia, zwłaszcza w okresie adwentu i
wielkiego postu, albo z racji jakiegoś święta lub wydarzenia żałobnego.
§ 4. Do proboszcza lub rektora
kościoła należy czuwać, by te przepisy były wiernie
przestrzegane.
Kan.
768 -
§ 1. Głosiciele słowa
Bożego powinni przedstawiać wiernym przede wszystkim to, w co
należy wierzyć i co trzeba czynić dla chwały Bożej i
zbawienia ludzi.
§ 2. Niech także przekazują
wiernym naukę, jaką Urząd Nauczycielski Kościoła
głosi o godności i wolności osoby ludzkiej, o jedności i
trwałości rodziny oraz o jej zadaniach, o obowiązkach ludzi
żyjących w społeczeństwie, jak również o
układaniu spraw doczesnych zgodnie z porządkiem ustanowionym przez
Boga.
Kan.
769 - Naukę chrześcijańską należy
wykładać w sposób dostosowany do poziomu słuchaczy, z
uwzględnieniem potrzeb czasu.
Kan.
770 - Proboszczowie zgodnie z zarządzeniem biskupa
diecezjalnego powinni w pewnych okresach organizować to przepowiadanie,
które nazywa się rekolekcjami i świętymi misjami, lub
inne formy przepowiadania dostosowane do miejscowych potrzeb.
Kan.
771 -
§ 1. Duszpasterze, zwłaszcza
biskupi i proboszczowie, powinni troszczyć się, aby było
głoszone słowo Boże również tym, którzy ze
względu na warunki życia nie mogą dostatecznie korzystać z
ogólnej i zwyczajnej opieki pasterskiej albo są jej całkowicie
pozbawieni.
§ 2. Mają też zadbać o to,
by ewangeliczne orędzie docierało do niewierzących
mieszkających na danym terytorium, ponieważ również ich,
tak samo jak wiernych, trzeba objąć duszpasterstwem.
Kan.
772 -
§ 1. W wykonywaniu przepowiadania
wszyscy powinni ponadto zachować normy wydane w tej sprawie przez biskupa
diecezjalnego.
§ 2. Gdy idzie o przekazywanie nauki
chrześcijańskiej przez radio lub telewizję, należy
zachować przepisy wydane przez Konferencję Episkopatu.
|