Część
I: SAKRAMENTY
Kan.
840 - Sakramenty Nowego Testamentu, ustanowione przez
Chrystusa i powierzone Kościołowi, jako czynności Chrystusa i
Kościoła, są znakami oraz środkami, poprzez które
wyraża się i wzmacnia wiara, oddawany jest Bogu kult i dokonuje
się uświęcenie człowieka. Z tej to racji w najwyższym
stopniu przyczyniają się do wprowadzenia, umocnienia i
zamanifestowania kościelnej wspólnoty. Dlatego w ich sprawowaniu
święci szafarze oraz pozostali wierni winni okazać
najwyższy szacunek i należną pilność.
Kan.
841 - Ponieważ sakramenty są te same dla
całego Kościoła i należą do depozytu wiary, tylko do
najwyższej władzy kościelnej należy zatwierdzanie lub
określanie tego, co jest wymagane do ich ważności. Także do
tejże lub innej kompetentnej władzy, zgodnie z kan. 838, §§ 3 i 4,
należy określanie tego, co dotyczy godziwego ich sprawowania,
udzielania i przyjmowania, jak również obrzędu stosowanego
przy ich sprawowaniu.
Kan.
842 -
§ 1. Nikt nie może być
ważnie dopuszczony do innych sakramentów, dopóki nie
przyjąć chrztu.
§ 2. Sakramenty chrztu, bierzmowania i
Najświętszej Eucharystii tak łączą się ze
sobą, że są wymagane do pełnego wtajemniczenia
chrześcijańskiego.
Kan.
843 -
§ 1. Święci szafarze nie
mogą odmówić sakramentów tym, którzy
właściwie o nie proszą, są odpowiednio przygotowani i prawo
nie wzbrania im ich przyjmowania.
§ 2. Duszpasterze oraz inni wierni, w
ramach własnej funkcji kościelnej, mają obowiązek
troszczyć się, aby ci, którzy proszą o sakramenty, byli
do ich przyjęcia przygotowani przez odpowiednią ewangelizację i
katechezę, z uwzględnieniem norm wydanych przez kompetentną
władzę.
Kan.
844 -
§ 1. Katoliccy szafarze udzielają
godziwie sakramentów tylko wiernym katolikom, którzy też
godziwie przyjmują je tylko od katolickich szafarzy, z zachowaniem
przepisów §§ 2, 3 i 4 niniejszego kanonu, jak również kan. 861, § 2.
§ 2. Ilekroć domaga się tego
konieczność lub zaleca prawdziwy pożytek duchowy i jeśli
nie zachodzi niebezpieczeństwo błędu lub indyferentyzmu, wolno
wiernym, dla których fizycznie lub moralnie jest niemożliwe udanie
się do szafarza katolickiego, przyjąć sakramenty pokuty,
Eucharystii i namaszczenia chorych od szafarzy niekatolickich tego
Kościoła, w którym są ważne wymienione sakramenty.
§ 3. Szafarze katoliccy godziwie
udzielają sakramentów pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych
członkom Kościołów wschodnich nie mających
pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, gdy sami o nie
proszą i są odpowiednio przygotowani. Odnosi się to także
do członków innych Kościołów, które
według oceny Stolicy Apostolskiej, gdy idzie o sakramenty, są w
takiej samej sytuacji, a i wspomniane Kościoły wschodnie.
§ 4. Jeśli istnieje
niebezpieczeństwo śmierci albo przynagla inna poważna
konieczność, uznana przez biskupa diecezjalnego lub Konferencję
Episkopatu, szafarze katoliccy mogą godziwie udzielać wymienionych
sakramentów także pozostałym chrześcijanom, nie
mającym pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim,
którzy nie mogą się udać do szafarza swojej
wspólnoty i sami o nie proszą, jeśli odnośnie do tych
sakramentów wyrażają wiarę katolicką i do ich
przyjęcia są odpowiednia przygotowani.
§ 5. W odniesieniu do wypadków, o
których w §§ 2, 3 i 4, biskup diecezjalny lub Konferencja Episkopatu nie
powinni wydawać norm ogólnych, dopóki nie przeprowadzą
konsultacji z kompetentną władzą, przynajmniej lokalną,
zainteresowanego Kościoła lub wspólnoty niekatolickiej.
Kan.
845 -
§ 1. Nie można powtarzać
sakramentów chrztu, bierzmowania i kapłaństwa, które
wyciskają charakter.
§ 2. Jeśli po przeprowadzeniu starannego
dochodzenia, istnieje jeszcze roztropna wątpliwość, czy
wyliczone w § 1 sakramenty zostały rzeczywiście lub ważnie
udzielone, należy ich udzielić warunkowo.
Kan.
846 -
§ 1. Przy sprawowaniu sakramentów
należy wiernie stosować się do ksiąg liturgicznych
zatwierdzonych przez kompetentną władzę. Z tej racji nikomu nie
wolno własną powagą czegokolwiek do nich dodawać, w nich
pomijać lub zmieniać.
§ 2. Szafarz powinien udzielać
sakramentów według własnego obrządku.
Kan.
847 -
§ 1. Przy udzielaniu sakramentów,
w których należy stosować oleje święte, szafarz
winien używać olejów z oliwek lub innych określonych
roślin i konsekrowanych lub poświęconych przez biskupa - z
zachowaniem przepisu kan. 999, n. 2
- i to w ostatnim czasie; starych wolno używać tylko w wypadku
konieczności.
§ 2. Proboszcz powinien brat oleje
święte od własnego biskupa i w odpowiednim miejscu starannie je
przechowywać.
Kan.
848 - Oprócz ofiar określonych przez kompetentną
władzę kościelną, szafarz nie może domagać
się niczego za udzielanie sakramentów, przy czym potrzebujący
nie powinni być pozbawieni pomocy sakramentów z racji
ubóstwa.
|