Rozdział
IV.
ODPUSTY
Kan.
992 - Odpust jest to darowanie wobec Boga kary doczesnej
za grzechy odpuszczone już co do winy. Otrzymuje je wierny, odpowiednio
przygotowany i po wypełnieniu pewnych określonych warunków,
przez działanie Kościoła, który jako sługa
odkupienia autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem
zadośćuczynień Chrystusa i świętych.
Kan.
993 - Odpust jest cząstkowy albo zupełny,
zależnie od tego, czy uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w
części lub całości.
Kan.
994 - Każdy wierny może zyskiwać odpusty
czy to cząstkowe, czy zupełne albo dla siebie, albo ofiarowywać
za zmarłych na sposób wstawiennictwa.
Kan.
995 -
§ 1. Oprócz najwyższej
władzy kościelnej, tylko ci mogą udzielać odpustów,
którym tę władzę przyznaje prawo albo udziela jej Biskup
Rzymski.
§ 2. Żadna władza, poza
Biskupem Rzymskim, nie może przekazywać innym władzy udzielania
odpustów, chyba że zostało to jej wyraźnie przyznane
przez Stolicę Apostolską.
Kan.
996 -
§ 1. Tylko ten jest zdolny do uzyskania
odpustu, kto został ochrzczony, nie jest ekskomunikowany i znajduje
się w stanie łaski, przynajmniej pod koniec wypełniania
przepisanych czynności.
§ 2. Aby zaś podmiot zdolny do
uzyskania odpustów rzeczywiście je uzyskał, powinien mieć
przynajmniej intencję zyskania odpustu oraz wypełnić w
określonym czasie i we właściwy sposób nakazane czynności,
zgodnie z brzmieniem udzielenia.
Kan.
997 - Co do udzielania i praktyki odpustów,
należy ponadto zachować inne przepisy, zawarte w specjalnych ustawach
kościelnych.
|