Rozdział VI.
MAŁŻEŃSTWA MIESZANE
Kan. 1124 -
Małżeństwo między dwiema osobami ochrzczonymi, z
których jedna została ochrzczona w Kościele katolickim lub po
chrzcie została do niego przyjęta i formalnym aktem od niego się
nie odłączyła, druga zaś należy do Kościoła
lub wspólnoty kościelnej nie mającej pełnej
łączności z Kościołem katolickim, jest zabronione bez
wyraźnego zezwolenia kompetentnej władzy.
Kan. 1125 -
Tego rodzaju zezwolenia może udzielić ordynariusz miejsca, jeśli
istnieje słuszna i rozumna przyczyna, nie może go jednak
udzielić bez spełnienia następujących warunków:
1° strona katolicka winna oświadczyć, że jest
gotowa odsunąć od siebie niebezpieczeństwo utraty wiary, jak
również złożyć szczere przyrzeczenie, że uczyni
wszystko, co w jej mocy, aby wszystkie dzieci zostały ochrzczone i
wychowane w Kościele katolickim;
2° druga strona winna być powiadomiona w odpowiednim
czasie o składanych przyrzeczeniach strony katolickiej, tak aby
rzeczywiście była świadoma treści przyrzeczenia i
obowiązku strony katolickiej;
3° obydwie strony powinny być pouczone o celach oraz
istotnych przymiotach małżeństwa, których nie może
wykluczać żadna ze stron.
Kan. 1126 -
Konferencja Episkopatu powinna zarówno określić sposób
składania tych oświadczeń i przyrzeczeń, które
są zawsze wymagane, jak i ustalić, w jaki sposób ma to
być stwierdzone w zakresie zewnętrznym oraz jak ma być o tym
powiadomiona strona niekatolicka.
Kan.
1127 -
§ 1. Co do formy
małżeństwa mieszanego należy zachować przepisy kan. 1108.
Jeśli jednak małżeństwo zawiera strona katolicka ze
stroną niekatolicką obrządku wschodniego, kanoniczna forma
zawarcia wymagana jest tylko do godziwości; do ważności zaś
konieczny jest udział świętego szafarza, z zachowaniem innych
wymogów prawa.
§ 2. Jeśli poważne
trudności nie pozwalają zachować formy kanonicznej, ordynariusz
miejsca strony katolickiej ma prawo dyspensować od niej w
poszczególnych przypadkach, po poradzeniu się jednak ordynariusza
miejsca zawarcia małżeństwa, z zachowaniem - i to do
ważności - jakiejś publicznej formy zawarcia. Do Konferencji
Episkopatu należy określić normy, według których
byłaby udzielana dyspensa w jednolity sposób.
§ 3. Zabrania się, przed lub po
kanonicznym zawarciu małżeństwa zgodnie z przepisem § 1,
stosować inne religijne zawarcie tegoż małżeństwa w
celu wyrażenia lub odnowienia zgody małżeńskiej. Zabroniony
jest również taki obrzęd religijny zawarcia
małżeństwa, w którym asystujący katolicki i szafarz
niekatolicki, stosując równocześnie własny obrzęd,
pytają o wyrażenie zgody stron.
Kan.
1128 - Ordynariusze miejsca oraz inni duszpasterze winni
troszczyć się o to, ażeby katolickiemu małżonkowi i
dzieciom zrodzonym z małżeństwa mieszanego nie zabrakło
pomocy duchowej do wypełnienia ich obowiązków. Mają
też wspierać małżonków w utrwalaniu jedności
życia małżeńskiego i rodzinnego.
Kan.
1129 - Przepisy kanonów 1127 i 1128 winny być
stosowane także przy zawieraniu małżeństw, gdy zachodzi
przeszkoda różności religii, o której mowa w kan. 1086, § 1.
|