Rozdział
II.
PRZYŚIĘGA
Kan.
1199 -
§ 1. Przysięga, to jest wezwanie
imienia Bożego na świadka prawdy, może być składana
tylko zgodnie z prawdą, rozwagą i sprawiedliwością.
§ 2. Przysięga, której
wymagają lub dopuszczają przepisy kanonów, nie może
być ważnie złożona przez pełnomocnika.
Kan.
1200 -
§ 1. Kto dobrowolnie przysięga,
że coś wykona, związany jest szczególnym obowiązkiem
religijnym wypełnić to, co potwierdził przysięgą.
§ 2. Przysięga wyłudzona
podstępem, wymuszona przemocą lub ciężką
bojaźnią, jest nieważna z samego prawa.
Kan.
1201 -
§ 1. Przysięga przyrzekająca
zależy od istoty i warunków aktu, do którego jest
dołączona.
§ 2. Jeśli przysięga jest
dołączona do aktu, który wychodzi wprost na szkodę innych
albo zagraża dobru publicznemu bądź wiecznemu zbawieniu, akt nie
ma przez przysięgę żadnego wzmocnienia.
Kan.
1202 - Obowiązek wypływający ze
złożenia przysięgi przyrzekającej ustaje:
1°
jeśli zwolni od niego ten, na korzyść którego
złożono przysięgę;
2°
jeśli istotnej zmianie ulegnie przedmiot przysięgi albo wskutek
zmiany okoliczności stanie się on bądź zły,
bądź zupełnie obojętny, albo stworzy przeszkodę dla
osiągnięcia większego dobra;
3° z
ustaniem przyczyny celowej albo z niespełnieniem się warunku, od
którego uzależniono złożoną przysięgę;
4° przez
dyspensę lub zamianę, zgodnie z przepisem kan. 1203.
Kan.
1203 - Ci, którzy mogą zawieszać,
dyspensować i zamieniać ślub, posiadają taką samą
władzę i z tej samej racji w odniesieniu do przysięgi
przyrzekającej. Gdyby jednak dyspensa od przysięgi wychodziła na
szkodę innym, którzy odmawiają zwolnienia z obowiązku,
dyspensy może udzielić jedynie Stolica Apostolska.
Kan.
1204 - Przysięgę należy tłumaczyć
ściśle, według prawa oraz intencji przysięgającego;
albo gdyby składający przysięgę działał
podstępnie, według intencji tego, komu przysięga jest
złożona.
|