Rozdział I.
KOŚCIOŁY
Kan. 1214 -
Kościół oznacza budowlę świętą
przeznaczoną dla kultu Bożego, do której wierni mają
prawo wstępu w celu wykonywania w niej kultu, zwłaszcza publicznego.
Kan.
1215 -
§ 1. Na budowę kościoła
konieczne jest wyraźne zezwolenie biskupa diecezjalnego wydane na
piśmie.
§ 2. Biskup diecezjalny nie powinien
udzielać zezwolenia, jeśli, po wysłuchaniu zdania Rady
kapłańskiej i rektorów sąsiednich
kościołów, nie uzna, że nowy kościół może
służyć dobru wiernych i że nie zabraknie
środków koniecznych na wybudowanie kościoła i sprawowanie
kultu Bożego.
§ 3. Również instytuty
zakonne, chociażby otrzymały od biskupa diecezjalnego zezwolenie na
założenie nowego domu w diecezji lub w mieście, to jednak przed
rozpoczęciem budowy kościoła w ściśle określonym
miejscu, muszą otrzymać od niego zezwolenie.
Kan.
1216 - Po zasięgnięciu opinii biegłych w
budowie i restauracji kościołów, należy zachować
zasady i normy liturgiczne oraz sztuki sakralnej.
Kan.
1217 -
§ 1. Po należytym zakończeniu
budowy, należy nowy kościół możliwie najszybciej
poświęcić lub pobłogosławić, z zachowaniem
przepisów świętej liturgii.
§ 2. Kościoły, zwłaszcza
katedralne i parafialne, należy poświęcić uroczystym
obrzędem.
Kan.
1218 - Każdy kościół powinien
mieć swój tytuł, który nie może być zmieniony
po dokonaniu poświęcenia kościoła.
Kan.
1219 - W kościele, zgodnie z prawem
poświęconym lub pobłogosławionym, mogą być
sprawowane wszystkie czynności kultu Bożego, z zachowaniem
uprawnień parafialnych.
Kan.
1220 -
§ 1. Wszyscy, do których to
należy, mają troszczyć się o utrzymanie w
kościołach takiej czystości i piękna, jakie przystoją
domowi Bożemu, i nie dopuszczać do tego, by działo się w
nim coś obcego świętości miejsca.
§ 2. Dla ochrony dóbr sakralnych
oraz kosztowności należy okazywać właściwą
troskę o konserwację i zastosować odpowiednie środki
bezpieczeństwa.
Kan.
1221 - Wstęp do kościoła podczas
sprawowania świętych czynności musi być wolny i
bezpłatny.
Kan.
1222 -
§ 1. Jeśli jakiś kościół
nie nadaje się już w żaden sposób do sprawowania w nim
kultu Bożego i nie ma możliwości odrestaurowania go, może
być przeznaczony przez biskupa diecezjalnego do użytku świeckiego,
ale nie niewłaściwego.
§ 2. Gdy inne poważne racje
doradzają wyłączenie jakiegoś kościoła ze
sprawowania w nim kultu Bożego, biskup diecezjalny, wysłuchawszy
zdania Rady kapłańskiej, może go przeznaczyć na cele
świeckie, ale nie niewłaściwe, za zgodą tych, którzy
w stosunku do tego kościoła nabyli słuszne uprawnienia,
jeśli dobro dusz nie doznaje z tego żadnej szkody.
|