Rozdział
III.
SANKTUARIA
Kan.
1230 - Przez sanktuarium rozumie się
kościół lub inne miejsce święte, do którego -
za aprobatą ordynariusza miejscowego - pielgrzymują liczni wierni, z
powodu szczególnej pobożności.
Kan.
1231 - Aby sanktuarium mogło nazywać się
narodowym, musi otrzymać aprobatę Konferencji Episkopatu; aby
mogło nazywać się międzynarodowym, wymagana jest aprobata
Stolicy Świętej.
Kan.
1232 -
§ 1. Do zatwierdzenia statutów
sanktuarium diecezjalnego kompetentny jest miejscowy ordynariusz;
statutów sanktuarium narodowego - Konferencja Episkopatu;
statutów sanktuarium międzynarodowego - tylko Stolica
Święta.
§ 2. W statutach należy
określić zwłaszcza cel i władzę rektora, prawo
własności i zarząd majątkiem.
Kan.
1233 - Sanktuariom mogą być przyznane pewne
przywileje, ilekroć to zdają się zalecać okoliczności
miejsca, napływ pielgrzymów a zwłaszcza dobro wiernych.
Kan.
1234 -
§ 1. W sanktuariach należy
zapewnić wiernym obfitsze środki zbawienia przez gorliwe
głoszenie słowa Bożego, przez odpowiednie ożywienie
życia liturgicznego, zwłaszcza przez sprawowanie Eucharystii i pokuty
oraz przez kultywowanie zatwierdzonych form pobożności ludowej.
§ 2. Wota sztuki ludowej i dokumenty
pobożności winny być przechowywane w sanktuariach lub w
miejscach przyległych, i bezpiecznie strzeżone.
|