Rozdział
IV.
OŁTARZE
Kan.
1235 -
§ 1. Ołtarz, czyli
stół, na którym sprawuje się Ofiarę
eucharystyczną, nazywa się stały, jeśli jest zbudowany w
ten sposób, że zostaje złączony z posadzką i dlatego
nie może być usunięty; przenośny zaś nazywa się
wtedy, gdy może być przenoszony.
§ 2. Wypada, by w każdym
kościele był ołtarz stały; w pozostałych zaś
miejscach, przeznaczonych na sprawowanie świętych
obrzędów, ołtarz stały lub przenośny.
Kan.
1236 -
§ 1. Zgodnie z ustalonym zwyczajem
Kościoła, mensa ołtarza stałego winna być kamienna i
to wykonana z jednego kamienia naturalnego. Za zezwoleniem jednak Konferencji
Episkopatu może być użyty także inny materiał,
odpowiedni i trwały. Kolumny zaś, czyli podstawę, można
wykonać z jakiegokolwiek materiału.
§ 2. Ołtarz przenośny wolno
wykonać z każdego materiału trwałego i odpowiedniego do
użytku liturgicznego.
Kan.
1237 -
§ 1. Ołtarze stałe winny
być poświęcone, przenośne zaś poświęcone lub
pobłogosławione, według obrzędów przepisanych w
księgach liturgicznych.
§ 2. Starożytna tradycja
umieszczania relikwii Męczenników lub innych Świętych pod
ołtarzem stałym winna być zachowana, zgodnie z normami podanymi
w księgach liturgicznych.
Kan.
1238 -
§ 1. Ołtarz traci
poświęcenie lub błogosławieństwo zgodnie z
postanowieniem kan. 1212.
§ 2. Przez przeznaczenie
kościoła lub innego miejsca świętego do celów
świeckich, ołtarze tak stałe, jak i przenośne nie
tracą poświęcenia lub błogosławieństwa.
Kan.
1239 -
§ 1. Ołtarz, zarówno
stały, jak i przenośny, winien być zarezerwowany tylko do kultu
Bożego, z całkowitym wyłączeniem użytku
świeckiego.
§ 2. Pod ołtarzem nie wolno
umieszczać zwłok; w przeciwnym razie nie można na nim
odprawiać Mszy świętej.
|