Tytuł
III-UMOWY, ZWŁASZCZA ALIENACJA (Kan. 1290-1298)
Kan.
1290 - To, co prawo państwowe na danym terytorium
postanawia odnośnie do umów, zarówno w
ogólności, jak i w szczególności, oraz do
zobowiązań, ma być zachowywane również mocą
prawa kanonicznego w odniesieniu do rzeczy podlegających władzy
rządzenia Kościoła, z tymi samymi skutkami, chyba że
są przeciwne prawu Bożemu lub co innego zastrzega prawo kanoniczne, i
przy zachowaniu przepisu kan. 1547.
Kan.
1291 - Dla dokonania ważnej alienacji dóbr
stanowiących stały prawnie nabyty majątek publicznej osoby
prawnej, których wartość przekracza określoną w
prawie sumę, wymagane jest zezwolenie kompetentnej władzy, zgodnie z
przepisami prawa.
Kan.
1292 -
§ 1. Przy zachowaniu przepisu kan. 638, § 3,
gdy wartość dóbr, których alienacja jest zamierzona,
mieści się w ramach między najniższą i
największą sumą, określoną dla własnego kraju
przez Konferencję Episkopatu, kompetentną władzę,
jeśli idzie o osoby prawne nie podlegające biskupowi diecezjalnemu,
ustalają własne statuty. W innym razie kompetentną
władzą jest biskup diecezjalny, za zgodą Rady do spraw
ekonomicznych i kolegium konsultorów, jak również
zainteresowanych osób. Ich także zgodę musi uzyskać
biskup diecezjalny w wypadku alienacji dóbr diecezji.
§ 2. Jeżeli natomiast chodzi o
rzeczy, których wartość przekracza najwyższą
sumę, lub chodzi o rzeczy darowane Kościołowi na podstawie
ślubu, a także o rzeczy kosztowne z racji artystycznych lub
historycznych, do ważności alienacji potrzebne jest ponadto
zezwolenie Stolicy Świętej.
§ 3. Gdy rzecz alienowana jest
podzielna, w prośbie o zezwolenie na alienację trzeba
wyszczególnić części już wcześniej alienowane.
W przeciwnym razie zezwolenie jest nieważne.
§ 4. Ci, którzy winni mieć
udział w alienowaniu dóbr przez wyrażenie zdania lub zgody,
nie powinni wyrażać zdania lub zgody, dopóki nie
zapoznają się dokładnie ze stanem materialnym osoby prawnej,
której dobra mają być alienowane, jak również z
alienacjami już dokonanymi.
Kan.
1293 -
§ 1. Dla dokonania alienacji,
której wartość przekracza najniższą
określoną sumę, wymaga się ponadto:
1°
słusznej przyczyny, jak naglącą potrzeba, wyraźna
korzyść pobożność, miłość lub inna
poważna racja pasterska;
2° oceny
rzeczy alienowanej, dokonanej na piśmie przez rzeczoznawców.
§ 2. Należy ponadto zachować
inne środki ostrożności przepisane przez kompetentną
władzę, aby uniknąć szkody Kościoła.
Kan.
1294 -
§ 1. Z reguły nie powinno się
alienować rzeczy za niższą sumę od określonej w
ocenie.
§ 2. Pieniądze uzyskane z alienacji
należy bezpiecznie ulokować na korzyść Kościoła
lub roztropnie je rozchodować, zgodnie z celami alienacji.
Kan.
1295 - Wymogi według kan. 1291-1294, do
których też winny być dostosowane statuty osób
prawnych, mają być zachowane nie tylko przy alienacji, ale
również przy podejmowaniu jakiejkolwiek transakcji, na skutek
której majątek osoby prawnej może się znaleźć w
gorszej sytuacji.
Kan.
1296 - W razie alienacji dóbr kościelnych,
dokonanej wprawdzie bez zachowania formalności przepisanych prawem
kościelnym, lecz ważnej w świetle prawa państwowego, do
kompetentnej władzy kościelnej należy decyzja, po dokładnym
rozważeniu wszystkiego, czy i jaką skargę, mianowicie
osobową lub rzeczową, przez kogo i przeciw komu, należy
wnieść dla odzyskania praw Kościoła.
Kan.
1297 - Do Konferencji Episkopatu należy, po
uwzględnieniu miejscowych warunków, ustanowić normy
dotyczące dzierżawy dóbr kościelnych, zwłaszcza
zaś konieczności uzyskania zgody ze strony kompetentnej władzy
kościelnej.
Kan.
1298 - Jeśli nie chodzi o rzecz o bardzo małej
wartości, nie wolno bez specjalnego pisemnego zezwolenia kompetentnej
władzy sprzedawać lub wydzierżawiać dóbr
kościelnych ich zarządcom albo krewnym lub powinowatym
zarządców, aż do czwartego stopnia.
|