Tytuł
IV-WYMIERZANIE KAR (Kan. 1341-1353)
Kan.
1341 - Ordynariusz dopiero wtedy powinien
wszcząć postępowanie sądowe lub administracyjne celem
wymierzenia lub deklaracji kary, gdy uznał, że ani braterskim
upomnieniem, ani naganą, ani też innymi środkami pasterskiej
troski nie można w sposób wystarczający naprawić
zgorszenia, wyrównać naruszonej sprawiedliwości i
doprowadzić do poprawy winnego.
Kan.
1342 -
§ 1. Ilekroć uzasadnione przyczyny
przeszkadzają w przeprowadzeniu procesu sądowego, karę
można wymierzyć lub deklarować dekretem pozasądowym.
Natomiast środki karne i pokuty mogą być w każdym wypadku
nakładane dekretem.
§ 2. Dekretem nie można
wymierzać lub deklarować kar wiążących na stałe,
jak również tych kar, których zabrania wymierzać
dekretem ustanawiająca je ustawa lub nakaz.
§ 3. Co ustawa lub nakaz
mówią odnośnie do sędziego, gdy chodzi o wymierzanie lub
deklarowanie kar w sądzie, należy stosować także do
przełożonego, który dekretem pozasądowym wymierza lub
deklaruje karę, jeśli nie wiadomo czego innego i nie chodzi a
przepisy dotyczące jedynie procedury.
Kan.
1343 - Jeśli ustawa lub nakaz daje sędziemu
władzę wymierzenia lub niewymierzenia kary, sędzia może
także zgodnie ze swoim sumieniem i roztropnością
złagodzić karę lub zamiast niej nałożyć
pokutę.
Kan.
1344 - Chociaż ustawa używa słów
nakazujących, sędzia zgodnie z własnym sumieniem i
roztropnością może:
1°
odłożyć wymierzenie kary na czas bardziej odpowiedni, jeśli
przewiduje się, że z pośpiesznego ukarania winnego wypłynie
większe zło;
2°
powstrzymać się od wymierzenia kary lub wymierzyć karę mniejszą
albo zastosować pokutę, jeśli winny się poprawił i
naprawił zgorszenie albo jeśli został już przez
władzę świecką wystarczająco ukarany lub przewiduje
się, że będzie ukarany;
3°
jeśli winny dopuścił się przestępstwa po raz pierwszy
po latach nienagannie przeżytych, a nie zachodzi konieczność
naprawienia zgorszenia, zawiesić obowiązek przestrzegania kary
ekspiacyjnej, tak jednak, że gdyby winny w okresie oznaczonym przez
sędziego ponownie dopuścił się przestępstwa, poniesie
karę za obydwa przestępstwa, chyba że już
upłynął czas przedawnienia skargi karnej z racji pierwszego
przestępstwa.
Kan.
1345 - Ilekroć przestępca miał jedynie
niepełne używanie rozumu albo dopuścił się
przestępstwa pod wpływem bojaźni, konieczności, wzburzenia
uczuciowego lub w stanie nietrzeźwym bądź w innym podobnym
wzburzeniu umysłu, sędzia może się także
powstrzymać od wymierzenia jakiejkolwiek kary, jeśli uważa,
że w inny sposób można lepiej osiągnąć jego
poprawę.
Kan.
1346 - Ilekroć winny popełnił wiele
przestępstw i zbyt wielka byłaby suma kar, które
należałoby mu wymierzyć, pozostawia się roztropnemu uznaniu
sędziego złagodzenie kar w słusznych granicach.
Kan.
1347 -
§ 1. Cenzury nie można ważnie
wymierzyć bez wcześniejszego jednego przynajmniej upomnienia, by
winny zaniechał uporu i bez dania mu odpowiedniego czasu na poprawę.
§ 2. Należy uważać,
że od uporu odstąpił winny, który rzeczywiście
żałował popełnienia przestępstwa, a ponadto
odpowiednio naprawił szkody i zgorszenie lub przynajmniej poważnie to
przyrzekł.
Kan.
1348 - Gdy winny zostaje uwolniony od oskarżenia albo
nie wymierza mu się żadnej kary, ordynariusz może odpowiednimi
upomnieniami lub innymi środkami pasterskiej troski, albo nawet - gdy to
jest wskazane - środkami karnymi zaradzić jego pożytkowi oraz
dobru publicznemu.
Kan.
1349 - Jeśli kara jest nie określona, a ustawa
czego innego nie zastrzega, sędzia nie powinien wymierzać
cięższych kar, zwłaszcza cenzur, chyba że domaga się
tego bezwzględnie ciężkość przypadku; kar zaś
wiążących na stałe nie może wymierzać.
Kan.
1350 -
§ 1. Przy wymierzaniu kar duchownym
zawsze trzeba uważać, żeby nie pozbawić ich tego, co jest
konieczne do godziwego utrzymania, chyba że chodzi o wydalenie ze stanu
duchownego.
§ 2. Wydalonemu zaś ze stanu
duchownego, który z powodu kary znalazł się rzeczywiście
w niedostatku, ordynariusz powinien przyjść z pomocą w
możliwie najlepszy sposób.
Kan.
1351 - Kara wiąże winnego wszędzie,
także po ustaniu władzy tego, kto karę ustanowił lub
wymierzył, chyba że co innego wyraźnie zastrzeżono.
Kan.
1352 -
§ 1. Jeśli kara zabrania
przyjmowania sakramentów lub sakramentaliów, zakaz ulega
zawieszeniu, jak długo winny znajduje się w niebezpieczeństwie
śmierci.
§ 2. Obowiązek zachowywania kary
wiążącej mocą samego prawa, która ani nie
została deklarowana, ani też nie jest notoryczna w miejscu
przebywania przestępcy, o tyle zostaje zawieszony w całości lub
w części, o ile winny nie może jej zachować bez niebezpieczeństwa
poważnego zgorszenia lub zniesławienia.
Kan.
1353 - Apelacja lub rekurs od wyroków sądowych
lub dekretów wymierzających lub deklarujących jakąkolwiek
karę mają skutek zawieszający.
|