Tytuł
V-
USTANIE
KAR (Kan. 1354-1363)
Kan.
1354 -
§ 1. Oprócz wymienionych w kan.
1355-1356, mogą także zwalniać z kary wszyscy posiadający
władzę dyspensowania od ustawy obwarowanej karą lub od nakazu
grożącego karą.
§ 2. Ponadto ustawa lub nakaz
ustanawiające karę mogą również innym udzielić
władzy zwalniania.
§ 3. Jeśli Stolica Apostolska
zarezerwowała sobie lub innym zwolnienie z kary, zarezerwowanie podlega
ścisłej interpretacji.
Kan.
1355 -
§ 1. Z kary ustanowionej ustawą,
jeśli jest wymierzona lub deklarowaną, o ile nie jest zarezerwowana
Stolicy Apostolskiej, mogą zwolnić:
1°
ordynariusz, który upoważnił trybunał do wymierzenia lub
deklarowania kary, bądź ją dekretem osobiście lub przez
innego wymierzył lub deklarował;
2°
ordynariusz miejsca, na którym przebywa przestępca, w porozumieniu
jednak - chyba że byłoby to niemożliwe z racji nadzwyczajnych
okoliczności - z ordynariuszem, o którym w n. 1.
§ 2. Z kary wiążącej
mocą samego prawa, jeszcze nie deklarowanej, ustanowionej ustawą,
jeśli nie jest zarezerwowana Stolicy Apostolskiej, może zwolnić
ordynariusz własnych podwładnych oraz tych, którzy
przebywają na jego terytorium lub na nim dopuścili się
przestępstwa, a także każdy biskup w akcie sakramentalnej
spowiedzi.
Kan.
1356 -
§ 1. Z kary wymierzanej lub
wiążącej mocą samego prawa, ustanowionej nakazem,
który nie został wydany przez Stolicę Apostolską,
może zwolnić:
1°
ordynariusz miejsca, na którym przebywa przestępca;
2°
jeśli kara jest wymierzona lub deklarowana, również
ordynariusz, który upoważnił trybunał do wymierzenia lub
deklarowania kary, bądź ją dekretem osobiście lub przez
innego wymierzył lub deklarował.
§ 2. Przed zwolnieniem z kary
należy się porozumieć z tym, kto wydał nakaz, chyba że
to jest niemożliwe z racji nadzwyczajnych okoliczności.
Kan.
1357 -
§ 1. Z zachowaniem przepisów kan.
508 i 976 z cenzury
ekskomuniki lub interdyktu, wiążącej mocą samego prawa,
jeszcze niedeklarowanej, może w zakresie wewnętrznym sakramentalnym
zwolnić spowiednik, jeśli penitentowi jest trudno pozostawać w
grzechu ciężkim przez czas konieczny do tego, aby zaradził
kompetentny przełożony.
§ 2. Udzielając zwolnienia spowiednik
powinien nałożyć na penitenta obowiązek odniesienia
się w ciągu miesiąca, pod groźbą ponownego
popadnięcia w karę, do kompetentnego przełożonego,
bądź do kapłana posiadającego odpowiednie uprawnienia oraz
zastosowania się do otrzymanych poleceń. Tymczasem spowiednik
powinien nałożyć odpowiednią pokutę i w razie potrzeby
nakazać naprawienie zgorszenia i wyrównanie wyrządzonej
szkody. Odniesienia może dokonać także spowiednik bez podania
nazwiska.
§ 3. Taki sam obowiązek odniesienia
się z chwilą wyzdrowienia mają ci, którzy zgodnie z kan. 976
zostali zwolnieni z cenzury wymierzonej lub deklarowanej albo zarezerwowanej
Stolicy Apostolskiej.
Kan.
1358 -
§ 1. Zwolnienia z cenzury nie można
udzielić, jeśli przestępca nie odstąpił od uporu,
zgodnie z kan. 1347, § 2;
odstępującemu zaś od uporu nie można odmówić
zwolnienia.
§ 2. Kto zwalnia z cenzury, może
postąpić zgodnie z kan. 1348 lub
także nałożyć pokutę.
Kan.
1359 - Jeśli ktoś jest związany wieloma
karami, zwolnienie obejmuje tylko te, które są w nim wymienione;
natomiast zwolnienie ogólne obejmuje wszystkie kary, z wyjątkiem
pominiętych w prośbie przez winnego w złej wierze.
Kan.
1360 - Zwolnienie z kary wymuszone ciężką
bojaźnią jest nieważne.
Kan.
1361 -
§ 1. Zwolnienia z kary można
udzielić również nieobecnemu lub pod warunkiem.
§ 2. Zwolnienie w zakresie
zewnętrznym winno być udzielone na piśmie, chyba że co
innego zaleca poważna przyczyna.
§ 3. Należy się
wystrzegać, by prośba o zwolnienie lub samo zwolnienie nie były
rozgłaszane, chyba że i o ile jest to potrzebne dla ochrony dobrego
imienia winnego lub konieczne do naprawienia zgorszenia.
Kan.
1362 -
§ 1. Skarga karna wygasa na skutek
przedawnienia po upływie trzech lat, chyba że chodzi:
1° o
przestępstwa zarezerwowane Kongregacji Nauki Wiary;
2° o
skargę z tytułu przestępstw, o których w kan. 1394, 1395, 1397, 1398, która przedawnia się po
upływie pięciolecia;
3° o przestępstwa, które nie są karane
prawem powszechnym, jeśli prawo partykularne ustanowiło inny termin
przedawnienia.
§ 2. Przedawnienie liczy się od dnia
popełnienia przestępstwa, lub, jeśli przestępstwo jest
permanentne bądź habitualne, od dnia jego ustania.
Kan.
1363 -
§ 1. Jeśli w terminach podanych w
kan. 1362, od dnia, w którym wyrok skazujący przeszedł w stan
rzeczy osądzonej, oskarżony nie został powiadomiony o dekrecie
wykonawczym sędziego, o czym w kan. 1651, przedawnieniu ulega skarga o wykonanie kary.
§ 2. To samo obowiązuje
odpowiednio, jeśli kara została wymierzona przez dekret
pozasądowy.
|