Rozdział I.
WSTĘPNE
DOCHODZENIE
Kan.
1717 -
§ 1. Ilekroć ordynariusz otrzyma
przynajmniej prawdopodobną wiadomość o przestępstwie, powinien
sam lub przez inną odpowiednią osobę ostrożnie zbadać
fakty i okoliczności oraz poczytalność, chyba że takie
dochodzenie wydaje się zupełnie zbędne.
§ 2. Należy się strzec, by
wskutek takiego dochodzenia nie ucierpiało czyjeś dobre imię.
§ 3. Kto prowadzi dochodzenie, ma takie
same uprawnienia i obowiązki jak audytor w procesie; nie może on,
jeżeli potem zostaje wszczęty proces sądowy, byt w nim
sędzią.
Kan.
1718 -
§ 1. Kiedy elementy wydają się
wystarczająco zebrane, ordynariusz winien zadecydować:
1° czy
może być wszczęty proces w celu wymierzenia albo deklarowania
kary;
2° czy to,
biorąc pod uwagę kan. 1341,
jest wskazane;
3° czy
należy zastosować proces sądowy, czy - jeżeli ustawa nie
zabrania - należy się posłużyć dekretem
pozasądowym.
§ 2. Ordynariusz winien
odwołać lub zmienić dekret, o którym w § 1, ilekroć
na podstawie nowych elementów uzna, że należy postanowić
inaczej.
§ 3. Przy wydaniu dekretów, o
których w §§ 1 i 2, ordynariusz, jeżeli to roztropnie uzna,
powinien wysłuchać dwóch sędziów lub innych
biegłych w prawie.
§ 4. Zanim ordynariusz zdecyduje
według przepisu § 1, powinien rozważyć, czy - celem
uniknięcia niepotrzebnych procesów - nie byłoby wskazane, by
za zgodą stron, albo sam, albo prowadzący dochodzenie
rozstrzygnął kwestię o odszkodowanie, według zasad dobra i
słuszności.
Kan.
1719 - Akta dochodzenia i dekrety ordynariusza,
którymi rozpoczyna się lub zamyka dochodzenie i to wszystko, co
poprzedza dochodzenie, jeśli nie jest konieczne do procesu karnego,
należy przechowywać w tajnym archiwum kurii.
|