Rozdział III
OBOWIĄZKI I PRAWA DUCHOWNYCH
Kan. 273 - Duchowni mają szczególny obowiązek okazywania
szacunku i posłuszeństwa Papieżowi oraz każdy własnemu
ordynariuszowi.
Kan.
274 -
§ 1. Tylko duchowni mogą otrzymać
urzędy, do wykonywania których wymaga się władzy
święceń albo kościelnej władzy rządzenia.
§ 2. Duchowni mają obowiązek -
chyba że usprawiedliwia ich prawnie uznana przeszkoda - przyjąć
i wiernie wypełnić zadanie powierzone im przez własnego
ordynariusza.
Kan. 275 -
§ 1. Wszyscy duchowni, zwłaszcza że
podejmują to samo dzieło, mianowicie budowanie Chrystusowego
Ciała, winni być złączeni ze sobą węzłem
braterstwa i modlitwy oraz współpracować między
sobą, według przepisów prawa partykularnego.
§ 2. Duchowni powinni uznać i
popierać misję, jaką świeccy, każdy według swojej
roli, wykonują w Kościele i świecie.
Kan. 276 -
§ 1. Duchowni w swoim życiu z
szczególnej racji obowiązani są dążyć do
świętości, zwłaszcza że - będąc konsekrowani
Bogu z nowego tytułu przez przyjęcie święceń -
stają się szafarzami Bożych tajemnic dla służenia Jego
ludowi.
§ 2. Aby mogli osiągnąć
tę doskonałość:
1° powinni przede wszystkim wiernie i niestrudzenie wypełniać
obowiązki pasterskiej posługi;
2° mają posilać swoje duchowe życie z podwójnego
stołu: Pisma świętego i Eucharystii; stąd usilnie
zachęca się kapłanów, aby codziennie sprawowali
Ofiarę eucharystyczną, diakonów zaś, by w jej
składaniu codziennie uczestniczyli;
3° kapłani a także diakoni przygotowujący się do
prezbiteratu mają obowiązek odmawiać codziennie liturgię
godzin, zgodnie z własnymi i zatwierdzonymi księgami liturgicznymi,
natomiast diakoni stali mają odmawiać jej część,
określoną przez Konferencję Episkopatu;
4° obowiązani są również do odprawiania rekolekcji,
według przepisów prawa partykularnego;
5° zachęca się, by regularnie oddawali się rozmyślaniu,
często przystępowali do sakramentu pokuty, oddawali
szczególną cześć Bogurodzicy Dziewicy i praktykowali inne
powszechne i partykularne środki uświęcenia.
Kan. 277 -
§ 1. Duchowni obowiązani są zachować
ze względu na Królestwo niebieskie doskonałą i
wieczystą wstrzemięźliwość; i dlatego zobowiązani
są do celibatu, który jest szczególnym darem Bożym,
dzięki któremu święci szafarze mogą niepodzielnym
sercem łatwiej złączyć się z Chrystusem a także
swobodniej oddać się służbie Bogu i ludziom.
§ 2. Duchowni powinni odnosić
się z należytą roztropnością do osób do
których uczęszczanie mogłoby narazić na
niebezpieczeństwo ich obowiązek zachowania
wstrzemięźliwości lub wywołać zgorszenie wiernych.
§ 3. Biskup diecezjalny może
wydać bardziej szczegółowe normy w tej sprawie i oceniać
w poszczegóLnych przypadkach zachowanie tego obowiązku.
Kan. 278 -
§ 1. Duchowni diecezjalni mają prawo
zrzeszania się z innymi dla osiągnięcia celów zgodnych ze
stanem duchownym.
§ 2. Duchowni diecezjalni powinni w
sposób szczególny doceniać te stowarzyszenia, które -
mając statuty zatwierdzone przez kompetentną władzę - przez
odpowiedni i właściwie zatwierdzony sposób życia oraz
braterską pomoc pobudzają własną
świętość w wykonywaniu posługi, jak
również sprzyjają pogłębianiu więzi między
sobą i z własnym biskupem.
§ 3. Duchowni powinni się
powstrzymać od zakładania lub przynależności do
stowarzyszeń, których cel albo działalność nie
dadzą się pogodzić z obowiązkami właściwymi
stanowi duchownemu lub mogłyby przeszkadzać w sumiennym
wypełnianiu zadania zleconego im przez kompetentną władzę
kościelną.
Kan. 279 -
§ 1. Duchowni również po przyjęciu
kapłaństwa powinni kontynuować studia teologiczne. Niech
się starają postępować za tą solidną
doktryną, opartą na Piśmie świętym, przekazanąa
przez przodków i powszechnie przyjętą przez
Kościół, która jest określona zwłaszcza w
dokumentach Soborów i Biskupów Rzymskich, unikając
świeckich nowości oraz fałszywej wiedzy.
§ 2. Kapłani, według
przepisów prawa partykularnego, mają uczęszczać na
wykłady duszpasterskie, jakie winny być organizowane po
święceniach kapłańskich, a także w terminach
ustalonych przez to prawo powinni brać udział również w
innych wykładach, zebraniach teologicznych lub konferencjach,
dających im okazję nabycia pełniejszego poznania
świętej nauki i metod duszpasterskich.
§ 3. Powinni się także
zapoznawać z innymi naukami, zwłaszcza z tymi, które
wiążą się ze świętymi, przede wszystkim gdy
ułatwiają wykonywanie pasterskiej posługi.
Kan. 280 - Bardzo
zaleca się duchownym jakąś formę życia
wspólnego, a tam, gdzie ono istnieje, należy je wedle
możności zachować.
Kan. 281 -
§ 1. Wypełniając kościelną
posługę, duchowni zasługują na wynagrodzenie odpowiednie
ich pozycji, z uwzględnieniem zarówno natury ich zadania, jak
również okoliczności miejsca i czasu, dzięki
któremu mogliby zaspokoić potrzeby własnego życia a
także wynagrodzić tych, których pomocy potrzebują.
§ 2. Należy także
zatroszczyć się, by mieli właściwie zabezpieczoną
opiekę społeczną, jeśliby byli dotknięci chorobą,
niezdolnością lub starością.
§ 3. Diakoni żonaci, którzy
się całkowicie oddali kościelnej posłudze,
zasługują na wynagrodzenie wystarczające na ich utrzymanie oraz
ich rodzin. Ci jednak, którzy otrzymują wynagrodzenie z racji
świeckiego zawodu, który wykonują lub wykonywali, powinni z
otrzymanych z tego dochodów zaspokajać potrzeby własne i
swojej rodziny.
Kan. 282 -
§ 1. Duchowni powinni prowadzić życie
proste i powstrzymywać się od wszystkiego, co trąci
próżnością.
§ 2. Z dóbr, które im
przypadły z racji wykonywania kościelnego urzędu, to, co im
zbywa po zapewnieniu godziwego utrzymania i wypełnieniu wszystkich
obowiązków własnego stanu, niech zechcą przeznaczyć
na dobro Kościoła i dzieła miłości.
Kan. 283 -
§ 1. Duchowni, chociażby nie piastowali
urzędu rezydencjalnego, nie powinni jednak na dłuższy czas,
który należy określić prawem partykularnym,
opuszczać swojej diecezji bez zezwolenia - przynajmniej domniemanego -
własnego ordynariusza.
§ 2. Przysługuje im zaś prawo
do należnych i wystarczających corocznych wakacji, określonych
prawem powszechnym lub partykularnym.
Kan. 284 - Duchowni
powinni nosić odpowiedni strój kościelny, według
przepisów wydanych przez Konferencję Episkopatu a także
zwyczajów miejscowych, zgodnych z przepisami prawa.
Kan. 285 -
§ 1. Duchowni powinni powstrzymać się od
tego wszystkiego, co wprost nie przystoi ich stanowi, według
przepisów prawa partykularnego.
§ 2. Duchowni niech unikają tego, co
chociaż nie jest nieprzyzwoite, jednak obce stanowi duchownemu.
§ 3. Duchownym zabrania się
przyjmowania publicznych urzędów, z którymi łączy
się udział w wykonywaniu władzy świeckiej.
§ 4. Bez pozwolenia własnego
ordynariusza nie wolno duchownym podejmować zarządu dóbr
należących do świeckich albo świeckich urzędów,
z którymi łączy się obowiązek składania
rachunków; nie wolno im ręczyć, nawet własnym
majątkiem, bez porozumienia się z własnym ordynariuszem, powinni
też się powstrzymać od podpisywania weksli, przez które
mianowicie przyjmuje się obowiązek wypłacenia pieniędzy,
bez żadnego rozstrzygania sprawy.
Kan. 286 - Zabrania
się duchownym uprawiania transakcji osobiście lub przez innych, czy
to na własną, czy na korzyść innych, chyba że za
zgodą legalnej władzy kościelnej.
Kan. 287 -
§ 1. Duchowni powinni jak najbardziej popierać
zachowanie między ludźmi pokoju i zgody, opartej na
sprawiedliwości.
§ 2. Nie mogą brać czynnego
udziału w partiach politycznych ani w kierowaniu związkami zawodowymi,
chyba że - zdaniem kompetentnej władzy kościelnej - będzie
wymagała tego obrona praw Kościoła lub rozwój dobra
wspólnego.
Kan. 288 - Diakoni
stali nie są związani przepisami kanonów 284, 285,§§ 3 i 4,
286, 287,§ 2, chyba że prawo partykularne co innego postanawia.
Kan. 289 -
§ 1. Ponieważ służba wojskowa nie
odpowiada stanowi duchownemu, dlatego duchowni a także kandydaci do
święceń nie powinni zaciągać się dobrowolnie do
wojska, chyba że za zezwoleniem własnego ordynariusza.
§ 2. Duchowni powinni korzystać ze
zwolnień od wykonywania zadań i publicznych obowiązków
cywilnych, obcych stanowi duchownemu, przyznanych na ich korzyść
przez ustawy, umowy lub zwyczaje, chyba że w poszczególnych
wypadkach własny ordynariusz zarządził inaczej.
|