Tytuł
IV-PRAŁATURY PERSONALNE (Kan. 294-297)
Kan. 294 - Celem właściwego rozmieszczenia
duchowieństwa albo prowadzenia specjalnych dzieł duszpasterskich lub
misyjnych w różnych regionach, albo dla różnych grup
społecznych, Stolica Apostolska, po wysłuchaniu zdania
zainteresowanych Konferencji Episkopatu, może erygować prałatury
personalne, złożone z prezbiterów i diakonów
duchowieństwa diecezjalnego.
Kan.
295 -
§ 1. Prałatura personalna rządzi się
statutami nadanymi przez Stolicę Apostolską, a na jej czele stoi
prałat jako własny ordynariusz, który ma prawo erygować
krajowe lub międzynarodowe seminarium, a także inkardynować
alumnów i promować ich do święceń tytułem
służby prałaturze.
§ 2. Prałat powinien zadbać
zarówno o kształcenie duchowe tych, których promował
wspomnianym tytułem, jak też o ich godne utrzymanie.
Kan. 296 - Na
podstawie umowy zawartej z prałaturą, świeccy mogą się
poświęcić dziełom apostolskim prałatury personalnej;
sposób zaś tej organicznej współpracy a także
główne obowiązki i prawa z nią złączone, winny
być odpowiednio określone w statutach.
Kan. 297 - Statuty winny również
określić stosunki prałatury personalnej do ordynariuszy
miejscowych, w których kościołach partykularnych
prałatura personalna prowadzi lub zamierza prowadzić swoje
dzieła duszpasterskie lub misyjne, za uprzednią zgodą biskupa
diecezjalnego.
|