Tytuł
V-STOWARZYSZENIA WIERNYCH (Kan. 298-367)
Rozdział
I.
NORMY WSPÓLNE
Kan. 298 -
§ 1. W Kościele istnieją stowarzyszenia
różniące się od instytutów życia
konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego, w których
wierni, czy to duchowni czy świeccy, albo duchowni i świeccy razem,
dążą wspólnym wysiłkiem do ożywiania
doskonalszego życia, do rozwoju publicznego kultu lub popierania
chrześcijańskiej doktryny, albo do podejmowania dzieł
apostolatu, mianowicie poczynań związanych z ewangelizacją,
wykonywania dzieł pobożności lub miłości lub
zmierzających do ożywienia duchem chrześcijańskim
porządku doczesnego.
§ 2. Wierni powinni należeć
przede wszystkim do tych stowarzyszeń, które przez kompetentną
władzę kościelną zostały albo erygowane, albo są
przez nią zalecane lub popierane.
Kan. 299 -
§ l. Na podstawie zawartej między sobą
prywatnej umowy, wierni mogą zakładać stowarzyszenia dla
osiągnięcia celów, o których w kan. 298, § 1, z
zachowaniem przepisu kan. 301, § 1.
§ 2. Tego rodzaju stowarzyszenia,
chociażby były przez władzę kościelną zalecone
lub były przez nią popierane, nazywają się stowarzyszeniami
prywatnymi.
§ 3. Nie uznaje się w Kościele
żadnego prywatnego stowarzyszenia wiernych, chyba że jego statuty
są potwierdzone przez kompetentną władzę.
Kan. 300 -
Żadne stowarzyszenie nie może przybrać nazwy
"katolickie", chyba za zgodą kompetentnej władzy
kościelnej, zgodnie z kan. 312.
Kan. 301 -
§ 1. Jedynie kompetentna władza kościelna
może erygować stowarzyszenia wiernych, które zamierzają
przekazywać doktrynę chrześcijańską w imieniu
Kościoła albo też rozwijać kult publiczny, bądź
też przedsiębrać inne cele, których realizacja ze swej
natury zastrzeżona jest władzy kościelnej.
§ 2. Kompetentna władza
kościelna, jeśli to uzna za stosowne, może erygować
stowarzyszenia wiernych dla osiągnięcia bezpośrednio lub
pośrednio także innych celów duchowych, czemu nie zaradza
się dostatecznie przez poczynania osób prywatnych.
§ 3. Stowarzyszenia wiernych, erygowane
przez kompetentną władzę kaścielną, nazywają
się stowarzyszeniami publicznymi.
Kan. 302 -
Kleryckimi stowarzyszeniami wiernych są nazwane te, które są
kierowane przez duchownych, podejmują wykonywanie święceń
oraz jako takie są uznawane przez kompetentną władzę.
Kan. 303 - Stowarzyszenia, których
członkowie żyjąc w świecie uczestniczą w duchu
jakiegoś instytutu zakonnego, pod wyższym kierownictwem tegoż
instytutu prowadzą życie apostolskie i zdążają do
chrześcijańskiej doskonałości, nazywają się
trzecimi zakonami lub otrzymują inną odpowiednią nazwę.
Kan.
304 -
§ 1. Wszystkie stowarzyszenia wiernych,
zarówno publiczne, jak i prywatne, niezależnie od tego, jaki
noszą tytuł lub nazwę, powinny mieć własne statuty,
które określają cel stowarzyszenia, czyli przedmiot
społeczny, siedzibę, zarząd i warunki wymagane do uczestnictwa w
nich i którymi też określone są sposoby działania,
uwzględniające jednak potrzeby lub korzyści czasu i miejsca.
§ 2. Powinny one obrać sobie
tytuł czyli nazwę, dostosowaną do zwyczajów czasu i
miejsca, a szczególnie związaną z celem, do którego
zmierzają.
Kan. 305 -
§ 1. Wszystkie stowarzyszenia wiernych
podlegają nadzorowi kompetentnej władzy kościelnej, która
ma troszczyć się o to, by zachowały one nienaruszoną
wiarę i obyczaje, jak również nadzorować, by nie wkradły
się nadużycia do dyscypliny kościelnej. Ma ona prawo i
obowiązek wizytowania ich zgodnie z przepisami prawa oraz statutów,
podlegają również kierownictwu tejże władzy, zgodnie
z przepisami kanonów, które następują.
§ 2. Nadzorowi Stolicy Apostolskiej
podlegają wszystkie stowarzyszenia; nadzorowi ordynariusza miejsca podlegają
stowarzyszenia diecezjalne a także inne stowarzyszenia,
działające w diecezji.
Kan. 306 - Do
uczestnictwa w uprawnieniach a także przywilejach stowarzyszenia, w
nadanych stowarzyszeniu odpustach czy innych łaskach duchowych, jest
konieczne i wystarcza, by zgodnie z przepisami prawa i własnymi statutami
stowarzyszenia ktoś został do niego ważnie przyjęty i nie
był z niego prawnie wydalony.
Kan. 307 -
§ 1. Przyjmowanie członków winno
się dokonywać zgodnie z przepisami prawa i statutami każdego
stowarzyszenia.
§ 2. Ta sama osoba może się
zapisac do kilku stowarzyszeń.
§ 3. Członkowie instytutów
zakonnych mogą należeć do stowarzyszeń, zgodnie z
przepisami własnego prawa, za zgodą swego przełożonego.
Kan. 308 - Kto
został prawnie przyjęty do stowarzyszenia, nie może być z
niego usunięty, chyba że na skutek słusznej przyczyny, zgodnie z
przepisami prawa i statutów.
Kan. 309 - Stowarzyszenia prawomocnie założone mogą wydawać
zgodnie z przepisami prawa i statutów - szczegółowe normy
dotyczące samego stowarzyszenia, odbywania zebrań, wyznaczania
moderatorów, urzędników, pomocników a także
zarządców dóbr.
Kan.
310 - Stowarzyszenie prywatne, nie
ukonstytuowane jako osoba prawna, jako takie nie może być przedmiotem
obowiązków i praw. Jednakże wierni w nim zrzeszeni mogą
wspólnie zaciągać zobowiązania oraz jako współwłaściciele
i współposiadacze nabywać i posiadać uprawnienia i dobra.
Wspomniane prawa i obowiązki mogą wykonywać przez
zleceniobiorcę czyli pełnomocnika.
Kan.
311 - Członkowie instytutów życia
konsekrowanego, którzy stoją na czele lub wypełniają
funkcje asystentów w stowarzyszeniach związanych w jakiś
sposób z ich instytutem, mają troszczyć się o to, by te
stowarzyszenia świadczyły pomoc dziełom apostolstwa
istniejącym w diecezji, zwłaszcza wspołdziałając, pod
kierownictwem ordynariusza miejsca, ze stowarzyszeniami, które
ukierunkowane są do apostolstwa w diecezji.
|