|
KDK 53. (Wprowadzenie). Jest
właściwością osoby ludzkiej, że do prawdziwego i
pełnego człowieczeństwa dochodzi ona nie inaczej jak przez
kulturę, to znaczy przez kultywowanie dóbr i wartości
naturalnych. Gdziekolwiek więc chodzi o sprawy życia ludzkiego, tam
natura i kultura jak najściślej wiążą się z
sobą.
Mianem "kultury" w sensie ogólnym oznacza się wszystko,
czym człowiek doskonali i rozwija wielorakie uzdolnienia swego ducha i ciała;
stara się drogą poznania i pracy poddać sam świat pod
swoją władzę; czyni bardziej ludzkim życie społeczne
tak w rodzinie, jak i w całej społeczności państwowej przez
postęp obyczajów i instytucji; wreszcie w dziełach swoich w
ciągu wieków wyraża, przekazuje i zachowuje wielkie
doświadczenia duchowe i dążenia na to, aby
służyły one postępowi wielu, a nawet całej
ludzkości.
Wynika stąd, że kultura ludzka z konieczności ma aspekt
historyczny i społeczny oraz że wyraz "kultura" przybiera
nieraz znaczenie socjologiczne oraz etnologiczne; w tym zaś znaczeniu
mówi się o wielkości kultur. Z różnego bowiem
sposobu używania rzeczy, wykonywania pracy i wypowiadania się,
pielęgnowania religii i kształtowania obyczajów, stanowienia
praw i instytucji prawnych, rozwijania nauk i sztuk oraz kultywowania
piękna powstają różne, wspólne warunki życia
i różne formy układu dóbr życiowych. Tak z
przekazanych instytucji powstaje dziedzictwo swoiste dla każdej ludzkiej
wspólnoty. Tak też tworzy się określone i historyczne
środowisko, w które włącza się człowiek
jakiegokolwiek narodu czy wieku i z którego czerpie wartości dla
doskonalenia kultury osobistej i społecznej.
|