|
DKW 2. Święty i katolicki
Kościół, który jest Ciałem Mistycznym Chrystusa,
składa się z wiernych, organicznie zjednoczonych w Duchu Św.
tą samą wiarą, tymi samymi sakramentami i tym samym
zwierzchnictwem. Oni to, łącząc się w różne
zrzeszenia związane hierarchią, tworzą Kościoły partykularne
albo obrządki. A między nimi przedziwna panuje wspólnota, tak
że różnorodność ta w Kościele nie tylko nie
przynosi szkody jego jedności, ale ją raczej uwydatnia. W zamierzeniu
bowiem Kościoła katolickiego leży, aby nienaruszone
pozostały tradycje każdego partykularnego Kościoła czy
obrządku. A także pragnie on dostosowywać swój
sposób życia do zmiennych warunków czasu i miejsca.
DKW 3. Te partykularne Kościoły, tak
Wschodu jak i Zachodu, chociaż różnią się
częściowo między sobą tak zwanymi obrządkami,
mianowicie liturgią, karnością kościelną i
spuścizną duchową, są wszakże jednakowo poddane
władzy pasterskiej Biskupa Rzymskiego, który jest z woli Bożej
następcą świętego Piotra we władzy zwierzchniej nad
całym Kościołem. Dlatego Kościoły te jednakową
posiadają godność i żaden z nich nie góruje nad
innymi z racji obrządku. Cieszą się też tymi samymi prawami
i poddane są tym samym obowiązkom, także gdy chodzi o
głoszenie Ewangelii na całym świecie (por. Mk 16,15) pod
kierownictwem Biskupa Rzymskiego.
DKW 4. Toteż na całym świecie
należy troszczyć się o zachowanie oraz o rozwój
wszystkich Kościołów partykularnych, i dlatego należy
tworzyć parafie i własną hierarchię, gdzie tego domaga
się dobro duchowe wiernych. Hierarchowie zaś różnych
Kościołów partykularnych uzyskujący jurysdykcję w
obrębie tego samego terytorium, powinni po naradzeniu się na
okresowych zebraniach troszczyć się o popieranie jedności
działania i zjednoczonymi wysiłkami wspomagać wspólne
przedsięwzięcia dla sprawniejszego krzewienia religii i
skuteczniejszego zachowania karności kleru. Wszyscy duchowni i osoby
zdążające do święceń kapłańskich
mają być należycie pouczani o obrządkach, a zwłaszcza
o wskazaniach praktycznych, odnoszących się do różnic
między obrządkami. Owszem, nawet i świeckich należy
pouczać w czasie katechizacji o obrządkach i odnośnych
przepisach. Wszyscy wreszcie katolicy i każdy z nich z osobna, jak
też ochrzczeni jakiegokolwiek Kościoła czy
społeczności akatolickiej, włączający się do
pełnej wspólnoty katolickiej, mają wszędzie
zatrzymywać własny obrządek i pielęgnować go oraz
według swych sił zachowywać. Ma to dziać się przy
nienaruszonym prawie odwoływania się w szczególnych wypadkach
dotyczących osób, wspólnot albo obszarów - do Stolicy
Apostolskiej, która, jako najwyższy sędzia w stosunkach
między Kościołami zaradzi potrzebom w duchu ekumenicznym, albo
sama, albo za pośrednictwem innych władz, wydawszy odpowiednie
wskazania, dekrety czy reskrypty.
|