|
DKW 5. Historia, tradycje i bardzo liczne instytucje
kościelne wspaniale świadczą o wielkich zasługach
Kościołów Wschodnich wobec Kościoła powszechnego.
Dlatego święty Sobór to kościelne i duchowe dziedzictwo
nie tylko darzy należnym szacunkiem i słuszną czcią, ale
także mocno jest przekonany, że stanowi ono dziedzictwo całego
Kościoła Chrystusowego. Z tego powodu uroczyście oświadcza,
że Kościoły Wschodu jak i Zachodu mają prawo i
obowiązek rządzenia się wedle własnych osobnych
przepisów, jako że zaleca je czcigodna starodawność oraz
że bardziej odpowiadają obyczajom miejscowych wiernych i wydają
się być przydatniejsze do zadbania o dobro dusz.
DKW 6. Wszyscy chrześcijanie wschodni niech
wiedzą i uważają to za rzecz niewątpliwą, że
mogą i powinni zawsze zachowywać swoje prawowite obrzędy
liturgiczne i swoje zasady karności, oraz że zmiany winny być
wprowadzane jedynie dla właściwego i organicznego postępu.
Wszystko to więc mają z największą wiernością
zachowywać właśnie sami chrześcijanie wschodni,
którzy też powinni zdobywać ciągle coraz
większą znajomość tych rzeczy i coraz doskonalej je
stosować, a gdyby ze względu na okoliczności czasu lub
osób wbrew słuszności od nich odstąpili, niechaj
starają się powrócić do tradycji odziedziczonej po
przodkach. Ci zaś, którzy z racji czy to urzędu, czy
apostolskiej posługi pozostają w częstych stosunkach z
Kościołami Wschodnimi albo z ich wiernymi, mają nabrać
znajomości i poszanowania obrzędów, karności, nauki,
historii oraz ducha chrześcijan wschodnich, stosownie do powagi
sprawowanego przez nich urzędu. Zakonom zaś i stowarzyszeniom
obrządku łacińskiego, pracującym w krajach wschodnich albo
wśród wiernych wschodnich, usilnie zaleca się, aby dla
większej skuteczności apostolskiej pracy zakładali domy albo
nawet prowincje obrządku wschodniego, o ile to tylko jest możliwe.
|