|
DKW 19. Święta wspólne dla wszystkich
Kościołów Wschodnich może na przyszłość
ustanawiać, przenosić albo znosić jedynie Sobór
powszechny lub Stolica Apostolska. Święta zaś
obowiązujące w poszczególnych Kościołach
partykularnych mają prawo ustanawiać, przenosić albo znosić
oprócz Stolicy Apostolskiej Synody patriarchalne albo archidiecezjalne,
uwzględniając jednak należycie sytuację całego regionu
oraz innych Kościołów partykularnych.
DKW 20. Dopóki nie dojdzie do upragnionej zgody
między wszystkimi chrześcijanami w ustaleniu jednego dnia, w
którym wszyscy obchodziliby uroczystość Paschy, na razie dla
podtrzymania jedności wśród chrześcijan
mieszkających w tym samym kraju lub należących do tego samego
narodu, zaleca się patriarchom lub najwyższym miejscowym
zwierzchnikom, aby co do święcenia Wielkanocy w tę samą
niedzielę doszli do porozumienia ze wszystkimi zainteresowanymi po odbyciu
narady w tej sprawie i uzyskaniu jednomyślnej zgody.
DKW 21. Poszczególni wierni, przebywający
poza obszarem lub terytorium własnego obrządku, mogą w
pełni stosować się do przepisów obowiązujących
w miejscu ich pobytu, gdy chodzi o prawo dotyczące czasów
świętych. Członkowie rodzin, należących do
różnych obrządków, mogą w wypełnieniu tego
prawa stosować się do jednego i tego samego obrządku.
DKW 22. Duchowni i zakonnicy wschodni mają
odprawiać według tradycji i przepisów własnego
ustawodawstwa liturgiczną chwalbę Bożą, która od
czasów starożytnych była w wielkim poszanowaniu we wszystkich
Kościołach Wschodnich. Również wierni, idąc za
przykładem przodków, niech wedle możności
uczestniczą pobożnie w chwalbie Bożej.
DKW 23. Patriarcha z Synodem albo władza
najwyższa każdego Kościoła wraz z Radą
hierarchów mają prawo czuwać nad stosowaniem
języków w świętych czynnościach liturgicznych oraz
zatwierdzać tłumaczenia tekstów na język ojczysty - po
zawiadomieniu Stolicy Apostolskiej.
|