|
DKW 24. Na Kościołach Wschodnich,
pozostających w łączności ze Stolicą Apostolską,
spoczywa szczególny obowiązek popierania jedności wszystkich
chrześcijan, szczególnie wschodnich, zgodnie z zasadami dekretu
tegoż świętego Soboru: "O Ekumenizmie". Mają to
czynić przede wszystkim przez modlitwy, przykładne życie,
skrupulatną wierność wobec starożytnych tradycji
wschodnich, wzajemne lepsze poznanie się, współpracę i
braterski szacunek dla rzeczy i ludzi.
DKW 25. Od chrześcijan wschodnich
rozłączonych, dochodzących pod tchnieniem łaski Ducha
Świętego do jedności katolickiej, nie należy wymagać
niczego więcej, niż wymaga proste wyznanie wiary katolickiej. A
ponieważ u nich kapłaństwo pozostało ważne, duchowni
wschodni, zgadzający się na jedność katolicką, są
upoważnieni do wykonywania czynności własnego stopnia
kapłańskiego, zgodnie z normami ustanowionymi przez kompetentną
władzę.
DKW 26. Współudział w
czynnościach liturgicznych (communicatio in sacris), szkodzący
jedności Kościoła albo zawierający w sobie formalne
przylgnięcie do błędu lub też niebezpieczeństwo
zbłądzenia w wierze, zgorszenia i indyferentyzmu, jest z prawa
Bożego zabroniony. Praktyka jednak duszpasterska wykazuje, że
jeśli chodzi o braci wschodnich, można i powinno się
wziąć pod uwagę różne sytuacje poszczególnych
osób, kiedy to ani jedność Kościoła nie jest
zagrożona, ani nie występuje niebezpieczeństwo, którego
należy uniknąć, lecz przynagla konieczność zbawienia i
dobro dusz. Dlatego Kościół katolicki, stosownie do
okoliczności czasu, miejsca i osób, nieraz stosował i stosuje
łagodniejszy sposób postępowania, dając wszystkim
środki zbawienia i świadectwo miłości między
chrześcijanami przez uczestnictwo w sakramentach i innych czynnościach
i rzeczach świętych. Biorąc to pod uwagę, "abyśmy
się nie stali przeszkodą do zbawienia z powodu surowości
sądu dla tych, którzy się zbawiają" oraz dla coraz
większego popierania jedności z Kościołami Wschodnimi, od
nas odłączonymi - święty Sobór ustala
następujący sposób postępowania:
DKW 27. Zgodnie z wyżej wymienionymi zasadami
można chrześcijanom wschodnim, którzy w dobrej wierze
pozostają odłączeni od Kościoła katolickiego,
udzielać sakramentów pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych -
jeśli dobrowolnie o to poproszą i będą mieli
należytą dyspozycję. Owszem, również katolikom wolno
prosić o te sakramenty tych duchownych akatolickich, w których Kościele
są ważne sakramenty, ilekroć doradzałaby to
konieczność albo rzeczywisty pożytek duchowy, a dostęp do
kapłana katolickiego fizycznie lub moralnie okazałby się
niemożliwy.
DKW 28. Również, zakładając te
same zasady, zezwala się na współudział katolików
ze wschodnimi braćmi odłączonymi w świętych
czynnościach, rzeczach i miejscach, dla słusznej przyczyny.
DKW 29. Tę łagodniejszą
zasadę współudziału w świętych
czynnościach z braćmi odłączonych
Kościołów Wschodnich powierza się czujności i kierownictwu
miejscowych hierarchów, aby po wzajemnym naradzeniu się a nawet
gdyby tak wypadło, po wysłuchaniu również
hierarchów Kościołów odłączonych, kierowali
obcowaniem chrześcijan między sobą za pomocą stosownych i
skutecznych wskazań i norm.
|