|
DE 13. Oczy swoje zwracamy na dwie zasadnicze
kategorie rozłamów, godzących w całość
nieszytej szaty Chrystusowej.
Pierwsze rozłamy miały miejsce na Wschodzie: czy to na tle
zaprzeczenia orzeczeniom dogmatycznym Soborów Efeskiego i
Chalcedońskiego, czy też w późniejszym okresie na skutek
rozerwania wspólnoty (communio) między wschodnimi patriarchatami a
Stolicą Rzymską.
Inne rozłamy miały miejsce ponad czterysta lat później na
Zachodzie w następstwie zdarzeń określanych powszechnie
nazwą reformacji. Wskutek tego liczne wspólnoty narodowe czy
wyznaniowe odłączyły się od Stolicy Rzymskiej.
Wśród tych, w których nieprzerwanie trwają w pewnej
mierze tradycje i formy ustrojowe katolickie, szczególne miejsce zajmuje
Wspólnota anglikańska.
Te różne rozłamy bardzo się między sobą
różnią nie tyle ze względu na powstanie, miejsce i czas,
ile przede wszystkim w istotnych i doniosłych zagadnieniach,
dotyczących wiary i struktury Kościoła.
Wobec tego ten święty Sobór nie lekceważąc odmiennego
położenia różnych Wspólnot
chrześcijańskich i nie przeoczając ocalałych wbrew
rozdziałowi powiązań między nimi, postanowił
przedłożyć następujące uwagi, mające na celu
rozważne prowadzenie działalności ekumenicznej.
|