|
I. Rola biskupów w
stosunku do całego Kościoła.
DB 4. Biskupi na mocy sakramentalnej konsekracji i
przez swą hierarchiczną wspólnotę z Głową i
członkami Kolegium, są ustanowieni członkami biskupiego
Ciała. "Stan zaś biskupi, który jest następcą
Kolegium Apostolskiego w nauczycielstwie i rządzeniu pasterskim, co
więcej, w którym trwa nieprzerwanie ciało apostolskie, stanowi
również z głową swoją, Biskupem Rzymskim, a nigdy
bez niego, podmiot najwyższej i pełnej władzy nad całym
Kościołem, władza ta jednak może być wykonywana tylko
za zgodą Biskupa Rzymskiego". Władza ta "sprawowana jest w
sposób uroczysty na Soborze powszechnym". Dlatego Sobór
święty postanawia, że wszyscy biskupi będący
członkami Kolegium biskupiego, mają prawo udziału w Soborze
powszechnym.
"Ta sama władza kolegialna może być sprawowana
wespół z papieżem przez rozproszonych po świecie
biskupów, byle tylko Głowa Kolegium wezwała ich do
kolegialnego działania albo przynajmniej zatwierdziła jednakową
działalność przebywających w rozproszeniu biskupów
lub dobrowolnie ją przyjęła, tak żeby stała się
ona prawdziwym aktem kolegialnym".
DB 5. Biskupi wybrani z różnych
okręgów świata, wedle sposobów i zasad ustalonych lub
pozostających do ustalenia przez papieża, okazują
Najwyższemu Pasterzowi Kościoła skuteczniejszą pomoc na
Radzie, zwanej "Synodem Biskupów". Synod ten, jako
reprezentujący cały episkopat katolicki, jest
równocześnie znakiem, że wszyscy biskupi zespoleni
hierarchicznie uczestniczą w trosce o cały Kościół.
DB 6. Jako prawowici następcy
Apostołów i członkowie Kolegium biskupiego powinni biskupi
być zawsze świadomi swej wzajemnej łączności i
okazywać troskę o wszystkie Kościoły, skoro każdy z
nich na mocy Bożego ustanowienia i z nakazu swego apostolskiego
urzędu stanowi razem z resztą biskupów rękojmię
Kościoła. Szczególnie muszą się troszczyć o te
tereny świata, na których nie głoszono jeszcze słowa
Bożego lub na których szczególnie z powodu szczupłej
liczby kapłanów, zagraża wiernym niebezpieczeństwo
odstępstwa od nakazów wiary albo nawet utrata samej wiary.
Toteż powinni z całym wysiłkiem zabiegać o to, by wierni
gorliwie popierali i rozwijali dzieła ewangelizacji i apostolatu. Nadto
muszą dołożyć starań celem przygotowania godnych
kapłanów oraz pomocników, tak zakonnych jak świeckich,
dla misji i terenów cierpiących na brak kleru. Niech się
również zatroszczą, by w miarę możliwości
niektórzy z ich kapłanów udali się na wspomniane misje
lub do diecezji w celu sprawowania tam świętej posługi na zawsze
lub przynajmniej na określony czas.
Ponadto w użytkowaniu dóbr kościelnych winni biskupi mieć
przed oczyma wzgląd nie tylko na potrzeby swojej diecezji, lecz i innych
Kościołów partykularnych, które przecież
stanowią części jednego Kościoła Chrystusowego. W
końcu niech i na to zwrócą uwagę, że w miarę sił
trzeba nieść ulgę w klęskach, które dotykają
inne diecezje lub tereny.
DB 7. Nade wszystko niech obejmą bratnią
miłością i otoczą szczerą oraz czynną troską
tych pasterzy, których dla imienia Chrystusowego poniewiera się
obelgami i udrękami, przetrzymuje w więzieniach lub odsuwa od
obowiązków, by modlitwa i wsparcie współbraci
przyniosły ulgę i złagodzenie ich cierpieniom.
|