|
I. SOBORY, SYNODY, A ZWŁASZCZA KONFERENCJE
BISKUPÓW
DB 36. Już od pierwszych wieków
Kościoła biskupi stojący na czele poszczególnych
Kościołów, w poczuciu więzi braterskiej miłości
oraz przekazanego Apostołom powszechnego posłannictwa, zespalali swe
siły i zamierzenia dla pomnożenia dobra zarówno
wspólnego, jak i właściwego poszczególnym
Kościołom. W tym celu organizowano czy to sobory, czy synody
prowincjonalne, czy wreszcie synody plenarne, na których biskupi
ustalali jednakowy dla różnych Kościołów
sposób zarówno nauczania prawd wiary, jak i normowania dyscypliny
kościelnej.
Obecny święty Sobór powszechny wyraża życzenie, by
czcigodne instytucje soborów i synodów nabrały nowej mocy,
dzięki czemu można by należycie i skuteczniej zatroszczyć
się o wzrost wiary i zachowanie karności w różnych
Kościołach stosownie do okoliczności czasu.
DB 37. W dzisiejszych szczególnie czasach
biskupi częstokroć nie potrafią spełnić swych
zadań odpowiednio i owocnie, jeżeli nie będą
zacieśniać wciąż i zespalać swej zgodnej
współpracy z innymi biskupami. A skoro Konferencje Biskupów
- utworzone już wśród wielu narodów - wykazały
się wspaniałymi dowodami wydajnego apostolatu, obecny
święty Sobór uważa za wielce wskazane, by wszędzie w
świecie biskupi tego samego narodu lub kraju grupowali się w jeden
zespół, zbierając się w określonych terminach,
ażeby przez światłą wymianę roztropnych
sądów i doświadczeń oraz skoordynowanie planów
wytworzyć święte zespolenie sił dla wspólnego dobra
Kościołów.
Wobec tego postanawia się w sprawie Konferencji Biskupów, co
następuje:
DB 38.
1) Konferencja
Biskupów jest jakby zespołem, w którym zwierzchnicy duchowni
danego narodu czy terytorium łącznie wykonują swe pasterskie
zadania dla pomnożenia dobra, udzielanego ludziom przez
Kościół, głównie przez odpowiednio przystosowane
do bieżących okoliczności czasu formy i sposoby apostolatu.
2) Do Konferencji
Biskupów należą wszyscy ordynariusze miejscowi jakiego
bądź obrządku - z wyjątkiem wikariuszów generalnych
- biskupi koadiutorzy i pomocniczy oraz inni biskupi tytularni
pełniący specjalne zadania, zlecone im przez Stolicę Apostolską
lub Konferencje Biskupów. Wszyscy inni biskupi tytularni, jak też i
legaci papiescy, z racji pełnienia specjalnej misji na danym terenie, nie
są prawnie członkami Konferencji. Ordynariuszom miejscowym oraz
koadiutorom przysługuje głos decydujący. Biskupom pomocniczym
oraz innym biskupom, posiadającym prawo do udziału w Konferencji,
statut Konferencji przyzna głos decydujący lub doradczy.
3) Każda
Konferencja Biskupów winna opracować swój statut
podległy uznaniu przez Stolicę Apostolską, w którym -
poza innymi środkami - byłyby przewidziane organy dla
skuteczniejszego osiągnięcia celu, np. stała Rada
Biskupów, Komisje Biskupie, Sekretariat Generalny.
4) Uchwały
Konferencji Biskupów, byleby powzięte były prawnie i
miały za sobą przynajmniej dwie trzecie głosów
biskupów, należących do Konferencji z głosem
decydującym, oraz uznane przez Stolicę Apostolską,
posiadają moc zobowiązań prawnych jedynie w wypadkach, w
których bądź przepisywałoby to prawo powszechne, bądź
zdecydowało o tym specjalne zarządzenie Stolicy Apostolskiej wydane z
inicjatywy własnej lub na prośbę samej Konferencji.
5) Gdzie
wymagałyby tego szczególne okoliczności, biskupi kilku
narodów będą mogli za zgodą Stolicy Apostolskiej
utworzyć jedną Konferencję.
Ponadto należy popierać stosunki wzajemne między Konferencjami
Biskupów różnych narodów celem pomnożenia i
zabezpieczenia większego dobra.
6) Zaleca się
usilnie, żeby zwierzchnicy Kościołów Wschodnich przy
umacnianiu na synodach dyscypliny własnego Kościoła, jako
też celem skuteczniejszego poparcia dzieł dla dobra religii, liczyli
się również z dobrem wspólnym całego terytorium,
gdzie istnieje więcej Kościołów różnego
obrządku, uzgodniwszy zapatrywania na spotkaniach przedstawicieli
różnych obrządków, według norm, jakie ustali
kompetentna władza.
|