|
II. ROZGRANICZENIE PROWINCJI
KOŚCIELNYCH I TWORZENIE OKRĘGÓW KOŚCIELNYCH
DB 39. Dobro dusz wymaga odpowiedniego
rozgraniczenia nie tylko diecezji, lecz również i prowincji
kościelnych, a nawet podsuwa myśl o utworzeniu okręgów
kościelnych, aby lepiej odpowiedzieć potrzebom apostolatu
zależnie od społecznych i lokalnych warunków oraz
ułatwić i nadać większą owocność wzajemnym
stosunkom biskupów czy to między sobą, czy z metropolitami
oraz z innymi biskupami tego samego narodu, jak też stosunkom między
biskupami a władzami świeckimi.
DB 40. Wobec tego święty Sobór
postanawia dla osiągnięcia wspomnianych celów, co
następuje:
1) Należy odpowiednio przebadać zasięg prowincji kościelnych,
a prawa i przywileje metropolitów określić nowymi i trafnymi
normami.
2) Za regułę należy przyjąć, żeby
każda diecezja oraz inne wyodrębnione terytoria, zrównane
prawnie z diecezjami, należały do jakiejś prowincji
kościelnej. Wobec tego diecezje, podległe obecnie bezpośrednio
Stolicy Apostolskiej i nie złączone z żadną inną,
trzeba albo razem zespolić w nową prowincję kościelną,
jeśli by to było możliwe, albo przydzielić do prowincji
bliższej lub dogodniejszej i poddać prawu metropolitalnemu arcybiskupa
na zasadzie prawa powszechnego.
3) Tam gdzie perspektywa użyteczności to podsuwa, winno
się łączyć prowincje kościelne w okręgi
kościelne, których organizację należy prawnie
ustalić.
DB 41. Jest rzeczą wskazaną, żeby
właściwe Konferencje Biskupów rozpatrzyły sprawę
takiego wytyczenia prowincji kościelnych lub utworzenie
okręgów, wedle norm ustalonych już co do wyodrębniania
diecezji pod nr 23 i 24, a swoje plany i życzenia
przedłożyły Stolicy Apostolskiej.
|