|
DFK 19.
Owa gorliwość duszpasterska, która winna
kształtować po prostu całą formację alumnów,
domaga się także, aby ich starannie pouczono o tym, co w
szczególny sposób dotyczy świętej posługi,
zwłaszcza zaś katechizacji i głoszenia kazań, kultu
liturgicznego i udzielania sakramentów, działalności
charytatywnej, obowiązku wychodzenia naprzeciw błądzącym i
niewierzącym oraz innych zadań duszpasterskich. Należy im
dokładnie wyłożyć naukę o kierownictwie duchowym,
dzięki czemu będą zdolni zaprawiać wszystkie dzieci
Kościoła przede wszystkim do życia chrześcijańskiego w
pełni świadomego i apostolskiego oraz do wypełniania
obowiązków swego stanu. Z podobną starannością niech
uczą się, jak mają dopomagać zakonnikom i zakonnicom do
tego, aby wytrwali w łasce własnego powołania i czynili
postępy wedle ducha różnych instytutów.
W ogóle należy rozwijać w alumnach odpowiednie uzdolnienia,
które najbardziej sprzyjają dialogowi z ludźmi, jak umiejętność
wysłuchania innych i otwierania serca na różne potrzeby
ludzkie w duchu miłości.
DFK 20.
Powinno się ich dokładnie pouczyć, jak korzystać
z pomocy, których mogą dostarczyć nauki pedagogiczne,
psychologiczne lub socjologiczne według właściwych metod i
zgodnie z przepisami władzy kościelnej. Należy im też
dokładnie wyłożyć, jak mają budzić i
podtrzymywać apostolską działalność świeckich, a
także popierać różne skuteczniejsze formy apostolatu.
Niech będą również przepojeni duchem prawdziwie
katolickim, dzięki któremu przywykną wybiegać poza
granice własnej diecezji, narodu lub obrządku i nieść pomoc
w potrzebach całego Kościoła, z sercem gotowym do głoszenia
wszędzie Ewangelii.
DFK 21. Ponieważ zaś trzeba, aby alumni
umiejętności pełnienia apostolstwa nauczyli się nie tylko
teoretycznie, lecz i praktycznie, oraz aby mogli działać z poczuciem
własnej odpowiedzialności i zespołowo, należy ich już
w ciągu studiów, a także w czasie wakacji wprowadzać
przez odpowiednie ćwiczenia w praktykę duszpasterską.
Ćwiczenia te winny się odbywać stosownie do wieku alumnów
oraz warunków miejscowych, wedle roztropnego sądu biskupów,
metodycznie i pod kierownictwem mężów doświadczonych w
dziedzinie duszpasterstwa, przy uwzględnianiu zawsze potężnej
siły nadprzyrodzonych pomocy.
|