|
DA 23.
Apostolstwo świeckich, czy to indywidualne czy zbiorowe, winno
być włączone wedle należytego planu w apostolstwo
całego Kościoła; co więcej, łączność z
tymi, których Duch Święty ustanowił, by kierowali
Kościołem Bożym (por. Dz 20,28), stanowi istotny element
apostolstwa chrześcijańskiego. Nie mniej konieczna jest
współpraca między różnymi poczynaniami
apostolskimi, a winna ją uzgadniać hierarchia.
Dla krzewienia bowiem ducha jedności, aby w całym apostolstwie
Kościoła jaśniała miłość braterska, aby
osiągnąć wspólne cele i unikać zgubnego
współzawodnictwa, potrzeba wzajemnego szacunku i sprawnej
koordynacji wszystkich form apostolstwa w Kościele, z zachowaniem ich
swoistego charakteru.
Najbardziej tego potrzeba wówczas, gdy jakaś szczególna
akcja Kościoła wymaga jednomyślności i apostolskiej
współpracy kleru diecezjalnego i zakonnego, osób zakonnych i
świeckich.
DA 24. Obowiązkiem hierarchii jest popierać
apostolstwo świeckich, ustalać zasady i udzielać mu pomocy
duchowych, kierować jego działalność ku wspólnemu
dobru Kościoła, czuwać nad zachowaniem czystości nauki i
porządku.
Apostolat świeckich dopuszcza oczywiście różne sposoby
ustosunkowania się do hierarchii, zależnie od różnych
form i dziedzin danego apostolstwa.
Bardzo wiele bowiem istnieje w Kościele przedsięwzięć
apostolskich, które zawdzięczają powstanie swobodnej decyzji
świeckich i przez nich roztropnie są kierowane. Przez tego rodzaju
inicjatywy zostać może lepiej w pewnych warunkach spełnione
posłannictwo Kościoła i dlatego często hierarchia je
pochwala i zaleca. Żadna jednak inicjatywa nie może przybierać
miana "katolickiej" bez zgody prawowitej władzy kościelnej.
Niektóre formy apostolstwa świeckich zostają - w rozmaity
sposób - wyraźnie uznane przez hierarchię.
Poza tym władza kościelna, uwzględniając wymagania
wspólnego dobra Kościoła, może wybrać
niektóre spośród stowarzyszeń i
przedsięwzięć apostolskich, dążących
bezpośrednio do celu duchowego, i specjalnie je popierać, biorąc
za nie szczególną odpowiedzialność. W ten sposób
hierarchia, porządkując apostolstwo na różny
sposób stosownie do okoliczności, łączy ściśle
jakąś jego formę z własnym zadaniem apostolskim, przy
zachowaniu jednak odrębnego charakteru i różnicy obojga, a
stąd bez pozbawiania świeckich koniecznej swobody działania
wedle własnej inicjatywy. Tego rodzaju decyzja hierarchii nosi w
różnych dokumentach kościelnych nazwę mandatu.
Zdarza się wreszcie, że hierarchia porucza świeckim pewne
zadania, które łączą się bliżej z
obowiązkami pasterzy, jak np. głoszenie nauki
chrześcijańskiej, funkcje w pewnych czynnościach liturgicznych,
opieka duszpasterska. Z tytułu tej misji świeccy w wykonywaniu
zadania podlegają całkowicie kierownictwu władzy
kościelnej.
Odnośnie do dzieł i instytucji porządku doczesnego do hierarchii
należy nauczanie i autentyczne wyjaśnianie zasad moralnych,
którymi należy się kierować w sprawach doczesnych. Jej
również przysługuje prawo, po dokładnym rozważeniu
wszystkiego i zasięgnięciu opinii biegłych, wydawać
sąd o zgodności takich dzieł i instytucji z zasadami moralnymi i
rozstrzygać, czego wymaga zachowanie i rozwój dóbr
porządku nadprzyrodzonego.
DA 25. Biskupi, proboszczowie i inni kapłani tak
diecezjalni, jak i zakonni niech pamiętają, że prawo i
obowiązek apostołowania są wspólne wszystkim wiernym, czy
to duchownym, czy świeckim, i że w budowaniu Kościoła
mają także świeccy swój własny udział. Dlatego
powinni po bratersku pracować razem ze świeckimi w Kościele i
dla Kościoła oraz specjalną troską otaczać
świeckich przy ich pracy apostolskiej.
Należy starannie dobierać kapłanów odpowiednio i dobrze
przygotowanych do pomocy w różnych formach apostolstwa
świeckich. Ci zaś, którzy oddają się tej
posłudze na podstawie misji otrzymanej od hierarchii są jej
przedstawicielami w swej działalności duszpasterskiej. Niech
troszczą się o należyte ustosunkowanie się świeckich
do hierarchii, zachowując zawsze wierność duchowi i nauce
Kościoła. Niech zabiegają usilnie o pielęgnowanie
życia duchowego i zmysłu apostolskiego w stowarzyszeniach katolickich
powierzonych swej pieczy; niech w działalności apostolskiej
służą im mądrą radą i popierają inicjatywy.
Prowadząc ze świeckimi ciągły dialog, niech pilnie
szukają nowych metod celem zapewnienia obfitszych owoców pracy
apostolskiej; niech rozwijają ducha jedności zarówno w samym
stowarzyszeniu, jak i między nim a innymi.
Zakonnicy natomiast, czy to bracia, czy siostry, niech wysoko cenią
działalność apostolską świeckich, niech w duchu
własnego instytutu i według jego przepisów chętnie
poświęcają się sprawie rozwoju ich apostolskich dzieł;
niech starają się podtrzymywać, wspomagać i
uzupełniać działalność kapłańską.
DA 26. W diecezjach, o ile to możliwe, winny
powstać rady, które przy odpowiedniej współpracy kleru
diecezjalnego, zakonnego i świeckich wspierałyby
działalność apostolską Kościoła zarówno w
dziedzinie ewangelizacji i uświęcania, jak i dobroczynności,
pracy społecznej oraz na innych polach. Takie ciała doradcze
mogą służyć koordynacji różnych
stowarzyszeń i dzieł prowadzonych przez świeckich, z zachowaniem
własnego charakteru każdego z nich oraz autonomii.
Tego rodzaju rady powinny istnieć - w miarę możności -
również na terenie parafialnym czy międzyparafialnym,
międzydiecezjalnym, a także na szczeblu narodowym i
międzynarodowym.
Przy Stolicy Apostolskiej należy ponadto utworzyć specjalny
sekretariat, by służył pomocą apostolstwu świeckich i
pobudzał je do działania. Będzie on stanowił jakby centrum
wyposażone w odpowiednie środki do przekazywania wiadomości o
różnych inicjatywach ludzi świeckich. Sekretariat ma być
również ośrodkiem badań nad współczesnymi
problemami wyłaniającymi się w tej dziedzinie i
służyć radą hierarchii i świeckim w zakresie
dzieł apostolskich. W tym sekretariacie winny być reprezentowane
różne ruchy i inicjatywy apostolstwa świeckich całego
świata, przy czym powinni współpracować w nim ze
świeckimi także kapłani i zakonnicy.
DA
27. Z tytułu wspólnego dziedzictwa
ewangelicznego, a co za tym idzie - wspólnego obowiązku dawania
chrześcijańskiego świadectwa, staje się bardzo
pożądana, a często wprost konieczna współpraca
katolików z innymi chrześcijanami, tak współpraca
jednostek, jak i wspólnot kościelnych, czy to w podejmowaniu
pewnych akcji, czy też w stowarzyszeniach na szczeblu narodowym lub
międzynarodowym.
Wspólne wartości ludzkie wymagają często podobnej
współpracy chrześcijan realizujących cele apostolskie z
tymi, którzy choć nie są chrześcijanami, uznają te
wartości.
Przez taką dynamiczną i roztropną współpracę,
niezwykle doniosłą na polu działalności doczesnej,
świadczą ludzie świeccy o Chrystusie, Zbawicielu świata, i
o jedności rodziny ludzkiej.
|