|
DK
2. Pan Jezus,
"którego Ojciec uświęcił i posłał na
świat" (J 10,36), czyni uczestnikiem namaszczenia Ducha
Świętego, którym został pomazany, całe swoje
Ciało Mistyczne; w Nim bowiem wszyscy wierni stają się
świętym i królewskim kapłaństwem, składają
Bogu duchowe ofiary przez Jezusa Chrystusa i głoszą wspaniałe
dzieła Tego, który ich wezwał z ciemności do przedziwnego
swojego światła. Nie ma zatem żadnego członka, który
by nie uczestniczył w posłannictwie całego Ciała, lecz
każdy ma nosić w sercu swoim Jezusa jako
świętość, a duchem proroctwa dawać świadectwo o
Jezusie.
Ażeby wierni zjednoczyli się w jedno ciało, w który.
"wszystkie członki nie mają tej samej czynności" (Rz
12,4), ustanowił tenże Pan niektórych z nich sługami, aby
posiadali w społeczności wiernych świętą
władzę kapłańską składania Ofiary i odpuszczania
grzechów i aby w imieniu Chrystusa sprawowali publicznie, dla ludzi,
urząd kapłański. Tak więc, posławszy
Apostołów, tak jak On sam został posłany przez Ojca,
Chrystus przez tychże Apostołów uczynił uczestnikami
swego namaszczenia i posłannictwa ich następców,
biskupów. Obowiązek posługi biskupiej został zlecony w
stopniu podporządkowanej prezbiterom, aby ustanowieni w stanie
kapłańskim, byli współpracownikami stanu biskupiego, w
celu należytego wypełniania powierzonego przez Chrystusa
apostolskiego posłannictwa.
Urząd prezbiterów, jako związany z biskupstwem uczestniczy we
władzy, mocą której sam Chrystus Ciało swoje buduje,
uświęca i rządzi. Dlatego też kapłaństwo
prezbiterów zakłada wprawdzie sakramenty
chrześcijańskiego wtajemniczenia, zostaje jednak udzielone przez ten
specjalny sakrament, mocą którego prezbiterzy dzięki
namaszczeniu Ducha Świętego zostają naznaczeni
szczególnym znamieniem i tak upodobniają się do Chrystusa
Kapłana, aby mogli działać w zastępstwie Chrystusa
Głowy.
Ponieważ prezbiterzy uczestniczą w odpowiedniej mierze w
urzędzie Apostołów, została im przez Boga udzielona
łaska, aby byli sługami Jezusa Chrystusa wśród
ludów, pełniąc świętą posługę
Ewangelii, aby ofiara ludów była przyjęta, uświęcona
w Duchu Świętym. Przez apostolskie bowiem opowiadanie Ewangelii Lud
Boży jest zwoływany i zgromadzany, tak że wszyscy należący
do tego Ludu, będąc uświęceni przez Ducha
Świętego, ofiarując samych siebie jako "ofiarę
żywą, świętą, miłą Bogu" (Rz 12,1).
Ponadto przez posługę prezbiterów dokonuje się duchowa
ofiara wiernych w zjednoczeniu z ofiarą Chrystusa, jedynego Pośrednika.
Tę zaś ofiarę składa się bezkrwawo i sakramentalnie w
Eucharystii przez ich ręce w imieniu całego Kościoła
aż do czasu przyjścia samego Pana. Do tego zmierza i w tym znajduje
swą pełnię posługa prezbiterów. Ich bowiem
posługiwanie, które zaczyna się od głoszenia Ewangelii,
czerpie swą moc z Ofiary Chrystusa i dąży do tego, by
"całe to odkupione państwo, to jest zgromadzenie i
społeczność świętych, jako powszechna ofiara,
zostało ofiarowane Bogu przez Wielkiego Kapłana, który w
męce ofiarował także samego siebie za nas, byśmy się
stali ciałem tak wielkiej Głowy". Celem zatem, do którego
zmierzają prezbiterzy przez posługę i życie, jest
chwała Boga Ojca w Chrystusie. Chwała ta polega na tym, że
ludzie świadomie, dobrowolnie i z wdzięcznością
przyjmują dzieło Boże dokonane w Chrystusie oraz okazują je
w całym swoim życiu. Prezbiterzy zatem, czy to oddając się
modlitwie i adoracji, czy głosząc słowo, czy składając
Ofiarę eucharystyczną i udzielając innych sakramentów,
czy też wykonując inne posługi dla ludzi, przyczyniają
się zarówno do pomnażania chwały Bożej, jak i do
wzbogacenia życia Bożego w ludziach. Wszystkie te rzeczy,
które wynikają z ofiary paschalnej Chrystusa, spełniają
się w chwalebnym przyjściu tegoż Pana, kiedy to On sam
przekaże Królestwo Bogu i Ojcu.
DK 3. Prezbiterzy, wzięci z ludzi i postawieni
dla ludzi w tych sprawach, które wiodą do Boga, aby ofiarowali dary
i ofiary za grzechy, żyją z innymi ludźmi jako z braćmi.
Tak też i Pan Jezus, Syn Boży, Człowiek posłany przez Ojca do
ludzi, mieszkał między nami i chciał we wszystkim upodobnić
się do braci, z wyjątkiem jednak grzechu. Już święci
Apostołowie naśladowali Go, a św. Paweł, Doktor
narodów, "przeznaczony do Ewangelii Bożej" (Rz 1,1),
stwierdza że stał się wszystkim dla wszystkich, aby zbawić
wszystkich. Prezbiterzy Nowego Testamentu przez swe powołanie i
wyświęcenie zostają wydzieleni w jakiś sposób z Ludu
Bożego, jednak nie w celu odłączenia się od niego lub od
jakiegokolwiek człowieka, lecz by całkowicie poświęcili
się dziełu, do którego powołuje ich Pan. Nie mogliby
być sługami Chrystusa, gdyby nie byli świadkami i szafarzami
innego życia niż ziemskie; lecz nie potrafiliby też
służyć ludziom, gdyby pozostali obcymi w stosunku do ich
życia i warunków. Sama ich posługa domaga się w
szczególny sposób, by nie upodabniali się do tego
świata; równocześnie jednak wymaga, by na tym świecie
żyli wśród ludzi i jako dobrzy pasterze znali swe owce i
starali się doprowadzić także te, które nie są z ich
owczarni, by i one usłyszały głos Chrystusa i by nastała
jedna owczarnia i jeden Pasterz. W osiągnięciu tego bardzo
pomogą im zalety, które słusznie cieszą się uznaniem
w społeczności ludzkiej, jak dobroć serca, szczerość,
siła i stałość ducha, ustawiczna troska o
sprawiedliwość, ogłada towarzyska i inne, o których
wspomina Apostoł Paweł: "miejcie na myśli wszystko to, co
jest prawdziwe, co czyste, co sprawiedliwe, co święte, co miłe,
co chlubne, co dotyczy cnoty lub chwalebnych obyczajów" (Flp 4,8).
|