|
KL 47. Zbawiciel nasz podczas Ostatniej
Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił
Eucharystyczną Ofiarą Ciała i Krwi swojej, aby w niej na
całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę
Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy Kościołowi powierzyć
pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania: sakrament
miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości,
ucztę paschalną, w której pożywamy Chrystusa, w
której dusza napełnia się łaską i otrzymuje zadatek
przyszłej chwały.
KL 48. Kościół zatem bardzo się
troszczy o to, aby chrześcijanie podczas tego misterium wiary nie byli
obecni jak obcy i milczący widzowie, lecz aby przez obrzędy i
modlitwy tę tajemnicę dobrze zrozumieli, w świętej
czynności uczestniczyli świadomie, pobożnie i czynnie, byli
kształtowani przez słowo Boże, posilali się przy stole
Ciała Pańskiego i składali Bogu dzięki, a ofiarując
niepokalaną hostię nie tylko przez ręce kapłana, lecz
także razem z nim, uczyli się samych siebie składać w
ofierze i za pośrednictwem Chrystusa z każdym dniem doskonalili
się w zjednoczeniu z Bogiem i wzajemnie z sobą, aby w końcu
Bóg był wszystkim we wszystkich.
KL 49. Aby więc ofiara Mszy
świętej także pod względem obrzędowym
osiągnęła pełną skuteczność
duszpasterską, Sobór święty biorąc pod uwagę
Msze odprawiane z udziałem wiernych, zwłaszcza w niedziele i
święta nakazane, postanawia to, co następuje:
KL 50. Porządek Mszy należy tak
przerobić, aby wyraźniej uwidocznić właściwe znaczenie
i wzajemny związek poszczególnych części, a wiernym
bardziej ułatwić pobożny i czynny udział.
W tym celu obrzędy należy uprościć, zachowując wiernie
ich istotę, należy opuścić to, co z biegiem czasu
stało się powtórzeniem lub dodatkiem bez większej
korzyści. Natomiast pewne elementy, zatracone w ciągu wieków,
należy przywrócić stosownie do pierwotnej tradycji
Ojców Kościoła, o ile to będzie pożyteczne lub konieczne.
KL 51. Aby obficiej zastawić dla wiernych
stół słowa Bożego, należy szerzej otworzyć
skarbiec biblijny, tak by w ustalonym przeciągu lat odczytać wiernym
ważniejsze części Pisma świętego.
KL 52. Jako część samej liturgii
zaleca się bardzo homilię, w której z biegiem roku
liturgicznego wykłada się na podstawie tekstów
świętych tajemnice wiary i zasady życia
chrześcijańskiego. Bez poważnego powodu nie należy jej
opuszczać we Mszach odprawianych w niedziele i święta nakazane
przy udziale wiernych.
KL 53. Po Ewangelii i homilii należy
przywrócić "modlitwę powszechną", czyli
"modlitwę wiernych" zwłaszcza w niedziele i
święta nakazane, aby z udziałem wiernych odbywały się
modlitwy za Kościół święty, za tych, którzy
nami rządzą, za tych, którzy znajdują się w
różnych potrzebach, oraz za wszystkich ludzi i o zbawienie
całego świata.
KL 54. Zgodnie z art. 36 niniejszej Konstytucji
można pozwolić we Mszach odprawianych z udziałem wiernych na
stosowanie języka ojczystego w odpowiednim zakresie, zwłaszcza w
czytaniach i "modlitwie powszechnej", oraz jeżeli warunki
miejscowe tego wymagają, w tych także częściach,
które należą do wiernych.
Należy jednak dbać o to, aby wierni umieli wspólnie
odmawiać lub śpiewać stałe teksty mszalne, dla nich
przeznaczone, także w języku łacińskim.
Jeżeliby jednak okazało się gdzieś potrzebne szersze
zastosowanie języka ojczystego we Mszy świętej, należy
zachować postanowienie art. 40 niniejszej Konstytucji.
KL 55. Zaleca się usilnie ów doskonalszy
sposób uczestniczenia we Mszy świętej, który polega na
tym, że po komunii kapłana wierni przyjmują Ciało
Pańskie z tej samej ofiary.
Przy zachowaniu ustalonych przez Sobór Trydencki zasad dogmatycznych, w
wypadkach, które określi Stolica Apostolska, biskup może
pozwolić na Komunię świętą pod obiema postaciami, tak
duchowieństwu diecezjalnemu i osobom zakonnym, jak i świeckim, na
przykład tym, którzy w danej Mszy otrzymali święcenia lub
złożyli śluby zakonne, czy nowo ochrzczonym we Mszy,
następującej po ich ochrzczeniu.
KL 56. Dwie części, z których w
pewnym stopniu składa się Msza święta, a mianowicie
liturgia słowa i liturgia eucharystyczna, tak ściśle
wiążą się z sobą, że stanowią jeden akt
kultu. Dlatego Sobór święty usilnie zachęca duszpasterzy,
aby w katechezie gorliwie uczyli wiernych uczestniczenia w całej Mszy
świętej, zwłaszcza w niedziele i obowiązujące
święta.
KL 57.
§1. Koncelebra, dobrze uwydatniająca jedność
kapłaństwa, aż do dzisiaj pozostała w użyciu
Kościoła na Wschodzie i na Zachodzie. Toteż Sobór
uznał za stosowne rozciągnąć prawo koncelebrowania na
wypadki następujące:
a) Msza Krzyżma świętego oraz
Msza wieczorna Wielkiego Czwartku Wieczerzy Pańskiej,
b) Msze odprawiane na Soborach, zebraniach
biskupów i synodach,
c) Msza, w której odbywa się
poświęcenie opata.
Oprócz tego za pozwoleniem ordynariusza, do którego
należy sąd, czy wskazana jest koncelebra:
a) Msza konwentualna oraz główna
Msza w kościołach, jeżeli pożytek wiernych nie wymaga, aby
wszyscy obecni kapłani odprawiali osobno,
b) Msza na rozmaitych zebraniach
kapłanów zarówno diecezjalnych, jak i zakonnych.
§2. Do biskupa należy regulowanie
koncelebry w diecezji. Każdy jednak kapłan zawsze ma prawo
odprawić Mszę świętą osobno, byle nie
równocześnie z koncelebrą w tym samym kościele i nie w
Wielki Czwartek Wieczerzy Pańskiej.
KL
58. Należy
ułożyć nowy obrzęd koncelebry i umieścić go w
Pontyfikale oraz w Mszale rzymskim.
|