|
KO 2. Spodobało się Bogu w swej
dobroci i mądrości objawić siebie samego i ujawnić nam
tajemnicę woli swojej (por. Ef 1,9), dzięki której przez
Chrystusa, Słowo Wcielone, ludzie mają dostęp do Ojca w Duchu
Świętym i stają się uczestnikami boskiej natury (por. Ef 2,18, 2 P 1,4). Przez to zatem
objawienie Bóg niewidzialny (por. Kol 1,15, 1 Tm 1,17) w nadmiarze swej
miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół (por. Wj
33,11, J 15,14-15) i obcuje z nimi (por. Bar 3,38), aby ich zaprosić do wspólnoty z sobą i
przyjąć ich do niej. Ten plan objawienia urzeczywistnia się
przez czyny i słowa wewnętrznie z sobą powiązane, tak
że czyny dokonane przez Boga w historii zbawienia ilustrują i
umacniają naukę oraz sprawy słowami wyrażone, słowa
zaś obwieszczają czyny i odsłaniają tajemnicę w nich zawartą.
Najgłębsza zaś prawda o Bogu i o zbawieniu człowieka
jaśnieje nam przez to objawienie w osobie Chrystusa, który jest
zarazem pośrednikiem i pełnią całego objawienia.
KO 3. Bóg, przez Słowo stwarzając
wszystko i zachowując (por. J 1,3), daje ludziom poprzez rzeczy stworzone
trwałe świadectwo o sobie (por. Rz 1,19-20): a chcąc
otworzyć drogę do zbawienia nadziemskiego, objawił ponadto
siebie samego pierwszym rodzicom zaraz na początku. Po ich zaś upadku
wzbudził w nich nadzieję zbawienia przez obietnicę odkupienia
(por. Rdz 3,15), i bez przerwy troszczył się o rodzaj ludzki, aby
wszystkim, którzy przez wytrwanie w dobrym szukają zbawienia,
dać żywot wieczny (por. Rz 2,6-7). W swoim czasie znów
powołał Abrahama, by uczynić zeń naród wielki (por.
Rz 12,2), który to naród po Patriarchach pouczał przez
Mojżesza i Proroków, by uznawał Jego samego, jako Boga
żywego i prawdziwego, troskliwego Ojca i Sędziego sprawiedliwego,
oraz by oczekiwał obiecanego Zbawiciela. I tak poprzez wieki
przygotowywał drogę Ewangelii.
KO 4. Skoro zaś już wielokrotnie i wielu
sposobami Bóg mówił przez Proroków, "na koniec w
tych czasach przemówił do nas przez Syna" (por. Hbr 1,1-2).
Zesłał bowiem Syna swego, czyli Słowo odwieczne,
oświecającego wszystkich ludzi, by zamieszkał wśród
ludzi i opowiedział im tajemnice Boże (por. J 1,1-18). Jezus Chrystus
więc, Słowo Wcielone, "człowiek do ludzi"
posłany, "głosi słowa Boże" (por. J 3,34) i
dopełnia dzieła zbawienia, które Ojciec powierzył Mu do
wykonania (por. J 5,36, 17,4). Dlatego Ten, którego gdy ktoś widzi,
widzi też i Ojca (por. J 14,9), przez całą swoją
obecność i okazanie się przez słowa i czyny, przez znaki i
cuda, zwłaszcza zaś przez śmierć swoją i pełne
chwały zmartwychwstanie, a wreszcie przez zesłanie Ducha prawdy,
objawienie doprowadził do końca i do doskonałości oraz
świadectwem bożym potwierdza, że Bóg jest z nami, by nas
z mroków grzechu i śmierci wybawić i wskrzesić do
życia wiecznego. Ekonomia więc chrześcijańska, jako nowe i
ostateczne przymierze, nigdy nie ustanie i nie należy się już
spodziewać żadnego nowego objawienia publicznego przed chwalebnym
ukazaniem się Pana naszego Jezusa Chrystusa (por. 1 Tm 6,14 i Tyt 2,13).
KO 5. Bogu objawiającemu należy
okazać "posłuszeństwo wiary" (por. Rz 16,26, por. Rz
1,5, 2 Kor 10,5-6), przez które człowiek z wolnej woli cały
powierza się Bogu, okazując "pełną
uległość rozumu i woli wobec Boga objawiającego" i
dobrowolnie uznając objawienie przez Niego dane. By móc okazać
taką wiarę, trzeba mieć łaskę Bożą
uprzedzającą i wspomagającą oraz pomoce wewnętrzne
Ducha Świętego, który by poruszał serca i do Boga
zwracał, otwierał oczy rozumu i udzielał "wszystkim
słodyczy w uznawaniu i dawaniu wiary prawdzie". Aby zaś coraz
głębsze było zrozumienie objawienia tenże Duch
święty darami swymi wiarę stale udoskonala.
KO
6. Przez objawienie
Boże zechciał Bóg ujawnić i oznajmić siebie samego i
odwieczne postanowienia swej woli o zbawieniu ludzi "dla uczestnictwa
mianowicie w darach Bożych, które przewyższają
całkowicie poznanie rozumu ludzkiego".
Sobór święty wyznaje, że "Boga będącego
początkiem i końcem wszystkich rzeczy można poznać z
pewnością przy naturalnym świetle rozumu ludzkiego z rzeczy
stworzonych" (por. Rz 1,20), uczy też, że objawieniu Bożemu
przypisać należy fakt, "iż to, co w sprawach Bożych
samo z siebie jest dla rozumu ludzkiego dostępne, również w
obecnych warunkach rodzaju ludzkiego może być poznane przez
wszystkich szybko, z mocną pewnością i bez domieszki jakiegokolwiek
błędu".
|